چندن ساچ
عطا شاد ءُ منیر مومن ءِ شاعری ءِ سرا جوانیں وڑے ءَ کار نہ بوتگ۔ نگد ءِ حساب ءَ عطا شاد ءُ منیر مومن چارگ ءُ تپاسگ نہ بوتگ اَنت۔ منی نزّاں گڑا اِے گپ بے معنا اِنت کہ منیر چہ عطا شاد ءَ مستریں شاعرے۔
دومی گپ، اِے گپ زاناں المی اِنت کہ یک شاعرے ءِ مزن کنئگ ءِ واستا دومی شاعر کسان کنئگ بہ بیت؟ من منیر ءِ شاعری ءِ سرا کسے ءِ جوانیں نگد نہ ونتگ۔ ناں کہ عطا شاد ءِ سرا جوانیں نگدے دیما اتکگ۔
منیر مومن ءِ کتاب ’’دریا چنکے ہوشام اِنت‘‘ ءِ پیش گال ءَ ناگمان نبشتہ کنت کہ منیر چہ عطا ءَ مستریں شاعرے۔ بَلے منیر چوں عطا شاد ءَ چہ مستریں شاعرے؟ بس اِے کہ ’’عطا شاد ءِ شاعری ترونگل ءِ وڑا گواریت ءُ منیر ءِ برف ءِ پژکانی وڑا نرم نرم ءَ رچیت‘‘ اِے وَ گپے نہ اِنت کہ ناگمان ءَ کتگ۔ البتہ اگاں ناگمان ءَ عطا ءُ منیر ءِ شاعری دیم پہ دیم بکتین ءُ اے گپ بہ جتیں گڑا انگت دردے پہ دو اَت۔ بَلے ہنچو پہ وت ءُ دیم آیگ ءُ گشئگ کہ عطا کسان اِنت منیر مزن اِنت، منی حیالاں لبزانکی دنیا ءِ نزورتریں نگد اِنت۔ پرچا کہ اِے گپ ءَ وَ ہر کس جنت کنت۔ اگاں چوشی ءَ بچارئے عطا شاد ءِ گورا ہم ہنچیں بازیں شعر ہست اَنت کہ برف ءِ پژکانی وڑا رچنت۔
من چو تئی عہد ءِ کلات ءَ پرشتگوں
سنگے بجن یا بیا من ءَ ہمباز کن
یا عطا ءِ اے شعر ءَ بہ گند
مناں توئے تئی زپتیں زہیراں
اِے گنجیں کوڑو ءَ یک محرمے بی
دومی مردم اِے آر داد اِنت کہ آ ہم وتی کتاب ’’نبشتگیں لبز‘‘ ءِ تہا منیر ءَ بلوچی ءِ مستریں دستونک گشیں شاعر سرپد بیت۔ بَلے منی جند اِے گپ ءَ گوں دانکہ ہما وہد ءَ تپاک نہ کنت کہ منیر ءُ عطا ءِ شاعری ءِ سرجمیں تک ءُ پھناتانی سرا چار ءُ تپاس کنئگ مہ بیت۔
بے شک منیر ہم مزنیں شاعرے بَلے منیر ءِ مزن کنئگءِ واستا المی نہ اِنت کہ ما عطا شاد ءَ کسان بہ کنیں۔
من دیستہ کہ ہنچیں شاعر عطا ءَ گشتگ آ منیر ءِ گورا نیست اَنت۔
من چو پُل ءَ ہتم ءِ چلگ ءَ پاہار کناں
چو سمین ءَ ماں لِواریں غماں اُفار کناں
تئی ملگ کہ سرپنت پُل ماں بہشتی کوشاں
تئی لڈگ کہ دل ءِ گواڑگ ءَ سر بار کناں
اِدا بگند
پہ تئی عشق ءِ داتگیں زیم ءِ آزگ ءَ
گوں وتی بدواہاں رواں دیوان کناں
یا اِدا
رولہی بیت کہ سرپنتیں تئی گُل رنگیں انارک
کجلیت شپ کہ تئی بیک شفاری باتاں
تاک بند گدار پسنی ءِ نہمی تاک ءَ مہپارہ بلوچ ءِ نبشتانک دیست ہم من ءَ بزگ بوت۔ مہپارہ ءَ ہم گڈسرا ناگمان ءِ گپ زرتگ اَنت ءُ گشتہ کہ منیر چہ عطا ءَ مستریں شاعرے۔ عطا شاد ءِ یک ءُ دو شاعر ئِے پہ دَور ہم داتہ۔
یک شاعرے دومی شاعر ءَ چہ چوں مستریں شاعرے بیت۔ اِے گپ ہما وہد ءَ دیما کئیت کہ دوئیں شاعرانی شاعری ءِ ہر تک ءُ پھنات چارگ بہ بیت۔ اگاں ناں چو باندا دگہ کسے ہم درکئیت ءُ گشیت۔ ’’منیر ءِ شاعری چو ہما نان ءِ وڑا اِنت کہ شوک پچگ بوتہ بَلے واد ئِے مان نیست بَلے عطا شاد ءِ شاعری ءِ واد برابر اِنت‘‘ اے گپ ہم سنگینیں نگد ءِ بُنکی لوٹاں سرجم نہ کنت پرچا کہ داں وہدے اے دوئینانی شاعری ءِ سرا جوانیں وڑے ءَ کار مہ بیت۔ منی حیالاں عطا شاد ءَ کسان کنئگ ءُ منیر ءَ مزن کنئگ مزنیں زوراکی یے ءُ اے دگہ زوراکی ءَ دگہ زوراکی یے کئیت ءُ ہلاس کنئگ ءِ جہد کنت۔
چناہا گاراں اے دنیا ءِ مُچیانی تہا
منارا گوں وتی چماں بچار تہنایاں
(منیر)
من گار اے بیگوازیں زند ءِ اندر ءَ
تو اچ وت ءَ ساری من ءَ شوہاز کن
(عطا)
منیر مستریں شاعر اِنت یا عطا؟
اِے جست ءِ پسہ مارا ہما روچ ءَ دز کپیت کہ ما اے دوئیں شاعرانی شعرانی ہر تک ءُ پھنات ءَ پہ نگدی دروشم ءَ بچاریں۔
اگاں ناں اِے مزنی ءُ کسانی ءِ سرٹیفکیٹ ءِ دئیگ گڑا پہ دائمی برجاہ بیت۔ ءُ من اے وڑیں بے لگامیں نگد ءَ پوچکے سرپد باں۔
