آزمانک............ پروفیسرسیکا

اُستاداے آر دادؔ

تاکبند استین کیچ 8 آزمانک تاک

توہمے بگوش کہ زندگ نیاں۔ تولوٹ ئے ھم کدی من بہ مراں۔ چو وَ کس نہ گوشیت بہ مر‘ بلے مردم ءَ اندرے ھم ھست‘ رنگ ءُ دروشمے ھم ھست کہ بے تواری ءَ گپّ جنت۔

من پروفیسرے آں‘ بلے نوں لوگ ءَ نشتگاں۔نادراھ ءُ لاگر‘ نزورءُ بے چاڑ‘ کسانیں ھم برمشے بہ بیت من پُشت ءَ چکّ جنان ءُ چاراں۔ من ایوک سُھیل ءِ مرگ ءَ بے ھیال کرت کناں۔ سھیل منی بَرات اَت من ءَ دوست اَت پمیشکاکہ آئی ءَ وتی کشک وت گچین کرتگ اَت۔من اپسوز کنگ ءَ نیاں۔ اپسوزچی یے؟ من کدی ھم ایشی ءِ بارہ ءَ نہ جیڑھ اِتگ نہ کہ بزانت بلدے پچ کرتگ ءُ اشی ءِ ماناچاراِتگ۔ من مردماں چہ زانتگ کہ اپسوز دست ءَ چہ چیزئِے روگ‘نہ رسگ‘ ھماپیم ءَ لوٹگ ءُ آرنگ ءَ نہ بوگ‘ پمیشکامن کدی سُھیل ءِ مرگ ءَ گمیگ نہ بیتگاں۔ ھمے رنگ ءَ نہ من ءَ وتی پت ءِ مرگ ءَ تورینت نہ مات ئیگ ءَ،من زانتگ اَت مااتکگیں پہ روگ ءَ،بلے سھیل ءِ روگ من ءَ پمیشکاتوراِت کہ آمنی زندءِ میراس کتابانی وارس اَت۔ بیدے آئی ءَ دگہ کس نیست اَت کہ منی روگ ءَ پد اے کتاباں بہ پہریزیت ءُ اشاں بہ وانیت۔ آوانوکے اَت۔ آئی ءَ منی بازیں کتابے وتی سنگتاں پمیشکادات کہ آئی ءَ وت دوست اتنت۔منی ہوش ءُ گیرھمنچوشراَت‘بلکیں مروچی ھم ھراب نہ اِنت کسے ءَ کجاچہ ھم کتابے چست کرتیں من زانتگ اَت پلاں کتاب ادءَ نہ اِنت۔ ہرروچ یکبرے من وتی کباٹ ءِ دیم ءَ لازم اوشتاتاں۔ منی میراس ہمے کتاب اَنت ءُ چندیں زّراَنت کہ نندگ(ریٹائرڈ)ءَ پد من ءَ رستگ اَنت۔ ماں جھان ءَ بیدے یک گوھارے ءَ کہ درملک ءَ نشتگ‘ من ءَ دگہ کس نیست۔ من نوں ترّءُ تابی نیاں۔باندءَ یاپونشی ءَ داں بلکیں زندگ مباں۔ ہمے لوگ اِنت ءُ کتاب اَنت، یک کوْھنیں موترے کہ دنیگاھم بے وپانہ بوتگ۔ من مزن شھدربرجاہ ءَ ہمیشی ءِ سرءَ شتگ ءُ اتکگاں، دگہ کس نیست۔ ھومن سیرھم نہ کتگ۔ من وھدے بلوچی ءَ ایم اے کنگ ءَ اِتاں گل بی بی من ءَ دوست اَت۔ مایکجاہ نشت ءُ شعرءُ لبزانک،ازم ءِ سرءَ گپّ جت۔آگوں لبزانک ءَ ھمنچو سنگین اَت کہ منی کسانیں ایرادے ءَ گوں برانزگپتگ اَت، گڈا آروچی پدا گوں من نہ نشت۔من مدام آئی ءَ گشت کہ دیم ءِ زمانگ کہ پیداک اِنت، اے لبزانک ءُ مبزانک پشت نہ کپنت_مئے چاگردءُ زندءَ اِشانی ارزشت ایوک نامداری ءَ گوں بستگ۔ دیوانے بیت‘ چیزے وانیں‘شعرے نبشتہ کنیں‘تاکے ءَ چاپ بیت ہمیشی ءَ چہ چارمردم مارا زانت‘ دگہ اے چوشیں انسانی لوٹ ءُ گزرے نہ اِنت ،چوکہ نان‘لوگ‘ سیرءُ چک بہ بنت۔ بلے آئی ءَ کدی ھم نہ منّ اِت۔آئی ءِ گشگ اَت لبزانک کہ ماوتی زندءَ چہ کشّ اِت گڈا مئے زند بے مانابیت۔ من ہمے گشتگ اَت، اے دروگیںگپّ اَنت کسے ءَ کہ زمانگے جتگ اَت ماوتی دل ءَ بستگ ءُ یاتگارکرتگ اَنت۔ بچار ھزار انچیں انسان اَنت بے لبزانک ءُ زبان ءَ زندگ اَنت۔ تراءُ من ءَ چہ وشتر ءُ گل اَنت۔ تو وتی ھماراج ءَ بچارکہ سندھءُ پنجاب ءَ شتگ ءُ نشتگ اَنت، نہ وتی زبان ءَ زان انت، نہ وتی لبزانک ءُ ازم ءَ ،بروبچاراِش تگڑااَنت وش اَنت،سیرلاپ اَنت درآمدانی زبان زرتگ ءُ زندگ اَنت۔ اے تو گوشے کہ زبان نہ بیت راج نہ بیت۔ چونہ اِنت مامدام کتابی دنیاءَ زندگیں۔ گوں مابس لاپ جیڑھے۔لبزانک بس پیش دارگ ءِ چیزے، دگہ ہچے نہ اِنت۔ اِے رنگیں گپاں آمدام گِلّہ بوتگ اَت ءُ پاداتکگ اَت من ہمے توسیپ کدی ھم نہ زانتگ‘ من کدی ھم آئی ءَ نہ گشتگ ات تو داناءُ سرپدیں جنک ئے، تئی مٹّ ءُ درور اے ھلکہاں نیست۔ اے تبیں مردم ءَ گوں کے جلیّت۔ ماکہ ایم اے چکاس دات ءُ پیک بوتیں۔آمن ءَ چہ دُور شت بلے من ءَ کاگد نویسگ یلہ نہ کت ئے__ درملک ءَ نشتگیں گوھار ءَ برے اے جنک ءِ نام گپت‘ برے آجنک ءِ پلانی ءَ شریں جنکے ھست ونتگ ئے بزیرے ناں!۔من نہ منّ ات ایوک بوگ لوٹ ات، اگاں راست بگوشاں گپّ چوش انت کہ درکسانی ءَ منی گورا چوشیں ارمان نیست اَت من جنک لازم چارت اَنت بلے آھانی واب نہ دیست۔ ہمے شھرءِ کسانیں دمکے ءَ کہ من داشتگ ات‘ ادءَ بازیں لوگے ھم نیست اَت۔ ادءَ گوں کتاب ءُ ایوکی ءَ منی روچ گوستگ اِتنت۔

من نوں مرتگاں‘ بلکیں زندگاں، پرچاکہ من مردمانی دپ ءَ اشکرتگ کہ پروفیسرءِ لوگ ءَ روگ نہ بیت۔ روچ بیت کہ شپ مادیستگ آکرسی ءِ سرا نشتگ ءُ کتاب وانگ ءَ اِنت یاچاھءِ کوپے گون اِنت ءُ دریگ ءِ دپ ءَ اوشتاتگ ڈن ءَ چارگ ءَ اِنت۔

اولسرءَ ھرام زادگیں ھماپروفیسرءَ کہ دنیگامن ماں مانش ءَ گیگ نہ اتاں منی لوگ ءِ دروازگ ءِ پروشت ءُ تہ ءَ پترت داں کتاباں ببارت ،کہ ھمساھگے ءَ آئی ءَ دیست ءُ مرد پشل بوت ءُ دراتک۔ دروازگ دنیگا پچ اِنت، بتی مرتگ اَنت۔ بان ءِ اندرءَ تہاری بس ٹیلاپ کنان اَت۔

’’اسلم پروفیسرسیکاترا یات کنت‘‘__بھرام ءَ جست کرتگ۔

’’ھماکہ مدام دیمے پنچ نمبرءَ ات،ھا،ھا،ھا،ھوداں دوسال ءَ ونت‘ چاھے ھم نہ وارنیت ئے۔بھرام یک روچے کہ من ءُ ایاز آئی ءِ کارگس ءَ شُتیں سگریٹ کشگ ءَ اَت ءُ کتابے دست ءَ ات ئے مارا مردءَ گوں ھکل ءُ نہراں مانبست کہ کمکے من ءَ بل اِت کہ من وتی وڑءَ بباں، شمارا ھمنچو کہ جست کنگی اِنت کلاس ءَ بکن اِت من وتی ایوکی ءَ وت بوگ لوٹاں۔ من ادءَ کس ءَ نیلاں۔ بھرام ءَ وتی سگریٹ کشت ءُ درائینت بلے یک گپے گشاں مئے وَ استاد بوتگ بلے نیّتءَ بدیں مردمے ات‘ تو نہ دیستگ اَت ہمے کہ بلوچی فکشن ءِ سرا آئی ءَ گوشتانک داتگ اَت ،مدام ہمے یکیں گپّ کرت ئے کہ مارا آزمانک نیست۔ کئے اِنت آئی ءَ کافکاءِ پیم ءَ نبشتگ،کے اِنت ارنسٹ ھمینگوے، چیخوف ءِ پیمیں انسانی تجربت نبشتہ کرتگ اَنت ۔مئے دراھیں آزمانک نویس کسانیں آشک اَنت‘اِشاں زند بس دورءَ دیستگ ءُ ندارہ کرتگ۔ بچک ءُ جنکءِ کسہّ ءَ چہ مادیم ءَ نہ گوستگیں۔ کے اِنت شما یکے ءِ نام ءَ بگراِت؟۔ دراہ روایرنندءِ پدگیری کن اَنت۔ شمے لبزانک بس شمے اھدی شاعری اِنت۔رندءِ شاعری ءُ آزمانک، شمے نگد،دراھ روایرنندءَ چہ شیواراِتگیں ھما پوشاک ءِ پیم ءَ اَنت کہ اندرءَ سڑاِتگ ءُ شِیشّک ءَ پُرّاَنت__گڈا مراد جان ءَ کہ دیم ءَ نشتگ اَت جست کرت۔ واجہ ازم وَ یک ءُ دومی ءِ اندرءَ چہ درکپیت ءُ کیت۔آزمانک ءَ چہ آزمانکے درکیت۔ شعرءَ چہ شعرے درکپیت۔ شرگداروَ ہمے گوشنت کہ ھچ چیز اوریجنل نہ اِنت۔

’’توکہ اے پدساختیاتی لیکہ ءِ مردمانی گپّ ءَ کنگ ءَ ئے۔ اے وت چہ سنسکرت شعرءِ ازم ءَ چہ درکپتگ اَنت ھوارساہگی(بین المتینت) پاکسمائی ءَ چہ درکپتگیں لیکہے۔ یکوئی ءِ ہستانکی (وحدت الوجود )ءِ شمانام اشکرتگ ہماگوشنت کہ بندہ ءُ ھدا گستانہ اَنت۔  ھدااگاں زِرے بندہ آئی ءِ موج اِنت۔ اے گپّ آھاں چونہ کرتگ کہ لبزانک دُزّی یے، آگوشنت ھیال ءَ چہ ھیال پیداک بیت۔ مئے گورا چونہ اِنت شمے گورا ہرچیزچہ دومی زیرگ ءُ کشگ بوتگ۔ وت ساچشت نیست۔ ساچشت ءِ مانا ہما یکتاھیں چیزکہ دگہ چیزے ءِ چھرگ ءَ مہ جنت۔ ھماھیال یاجوزہ کہ اولی رندءَ جیڑگ بوتگ‘‘__

بیبگرءَ چاء  ءَ چہ سُرکے گپت ءُ درائینت۔ شماہرچی بوگش ات بلے منی نِزّءَ آئی ءِ پیمیں وانندگیں پروفیسر من نہ دیستگ۔ انگریزی لبزانک ءِ بارہ ءَ آئی ءِ جتگیں گپ من ہردیں وتی انگریزی ءَ ایم اے کنوکیں سنگتانی دیم ءَ جتگ اَنت۔آوَسرپدنہ اتنت۔ یک روچے کہ شمارا یات بیت ایلیٹ ءِ بارہ ءَ کہ آوانینگ ءَ اَت مارا اولسرءَ آئی ءِ زندءِ بارہ ءَ وانینت ئے۔ گوشت ئے جے ایلفرڈ فروفراک سانگ ءِ بنجاھی کارست ایلفرڈ امریکہ ءِ دمکے ءَ گددوچے بوتگ۔آدگہ پروفیسراں ہرکس کتابے گون اَت ءُ کلاس ءَ اتکگ اتنت۔ اے مرد من دیستگ کہ سگریٹ ءَ چِکان ءُ کلاس ءَ پیداک اِنت۔ کدی شما دیستگ اے روچے لیٹ بوتگ یاکلاس ءَ نہ اتکگ۔ مرچی کہ من بلوچی لبزانک ءَ چاراں شعربیت یارِدانک دراہ یااردو ءِ پدگیری ءَ ساچان بوتگ اَنت یاانگریزی ءِ، بلے مارا جُراّت نیست۔ پمیشکا آئی ءِ سرءَ دراہ کُپ اِتگ اتنت۔ یک ءُ دورندءَ مردءَ تہاری ءَ کہ آئی ءِ آدت اَت شپاں ٹیلاپ بکنت دونودربرءَ جتگ اَت ءُ ٹپّی ھم کرتگ  اَت ۔بلے من توآئی ءِ ٹپ نہ دیستگ انت کہ مزن شھدربر جاہ ءَ سہ ماھ ءِ موکل اتنت_

من ءَ انگلش لٹریچرءِ نودربربابو ءَ ھال داتگ اَت۔ من باز زورپرداتگ اَت کہ گپّ ءَ پورا بگوشیت بلے آئی ءَ گشت من وت ءَ جنجالے ءَ دور دیگ نہ لوٹاں_

منی گوھار ءُ زامات منی پرس ءَ اتکگ اَنت__ہمدامنی لوگ ءَ داشتگ اش۔ مرچی بتی روک اَنت۔آئی ءِ چکانی توارءَ ھم اشکنگ ءَ یاں۔ منی گوھارمنی کتاباں چنڈگءَ اِنت۔ چنڈگ، چنڈگ ءَ منی مزن شھدر برجاہ ءِ کارڈ ءِ عکسے آئی ءَ دست کپت کہ من نوکی مزن شھدربرجاہ ءَ وانینگ بندات کرتگ اَت ،ھماعکس آئی ءِ دست ءَ اَت ۔

لالہ کسانی ءَ ماتءَ تئی نام پھٹانک ایرکرتگ اَت تو کسانی ءَ سہرءُ زِرنگ اِت ئے‘ کجام ھم ھمسایگے مئے لو گءَ بہ اتکیں تئی گبّ ئے گپت اَنت۔مات ءَ وَ ھچ نہ گشتگ اَت بلے من ءَ زار اتکگ اَت پرچااشیءِ گبّاں گرئے۔ تومن ءَ چہ شش سال کسترئے، ادءَ تو وَ پیرے۔ تئی دیم ءِ سرءَ اے چونیں سیاھیں داگ اَنت۔ بے گندئے بے ورگی ءَ ترا چوش کرتگ یا بازیں سگریٹ کشّگ ءَ چہ تئی پُپّ ءُ جگر سیاہ تراِتگ اَنت_

زامات ءِ گپّاں چہ زانگ بوگ ءَ اِنت آئی ءَ منی لوگ دوست نہ بیت۔ شپ ءَ من آئی ءِ دیم ءَ کپتگاں پمیشکااے گپّ ءَ گشگ نہ لوٹیت بلے من اشکرت کہ گشگ ءَ اَت‘ ادءَ چیزے ھست ۔دوشی کہ من پاداتکاں آپے بہ وراں چاراں یکے کتابانی دیم ءَ نشتگ ءُ وانگ ءَ اِنت۔

گوھارءَ پسودات ترا ہرچیز ہمے رنگ ءَ گندگ ءَ کیت۔ ادءَ کے ھست؟ تو وتی ساھگ دیستگ ھمابگندے کتابانی دیم ءَ نندوک بوتگ۔ من ترا گشتگ ھم، ھمے کہ واب ءَ بست کن ئے ھمادمان ءَ پادمیاکمے ودار کن بلّے تو درءَ چہ اندرءَ بیائے ۔ مارا اِے گپّ کسانی ءَ لالہ ءَ گوشتگ اَنت آگوشیت بازیں مردمے واب ءَ کہ بست کنت، ہوش ءَ روت، پمیشکاکہ واب ءِ دمان ءَ انسان مردمءِ جسد ءَ یلہ کنت ءُ ڈنّ ءَ روت، وتی سیل ءَ پد نوں وتی بنجاھ ءَ کیت پمیشکا اَنچو پادآھگی نہ اِنت_

من ادءَ بچکندگ ءَ اِتاں۔ اسل ءَ اے گپّ من گوھارءَ پمشکاگشتگ اَت کہ آشپاں مدام پاداتک ءُ لوگ ءِ دل ءَ ترّاِتگ اَت، برے دروازگ پچ کرتگ اَت ءُ ڈن ءَ شتگ اَت ۔

گوھارءِ آھگ ءَ پد مردمانی دل ءَ ترسے کپت کہ اے لوگ اَنچو یلہ نہ اِنت ۔آئی ءَ داں ھپتگے ءَ داشتگ اَت، لوگ رپتگ اَت ءُ سلّہ کرتگ اَت۔ کندرک ءُ سوچکی ءِ وشبوھاں لوگ ہرنیمگءَ سربارکرتگ اَت۔ من نوں وش اِتاں کہ کتاب منی گارنہ بنت۔ روگ ءِ وھدءَ آئی ءَ زنڈیں کبلے دروازگ ءِ دپ ءَ دات ءُ لوگ اللہ ءِ میارکرت ءُ وتی سپرءَ رھادگ بوت اَنت۔ من نہ مرتگاں‘زندگ ھم نیاں بلے مردم دراھ ہمے سرپدبنت کہ من دوریں منزلے ءِ نیمگ ءَ رھادگ بیتگاں۔ من وتی لوگ ءِ تہ ءَ اِتاں ہمے کتابانی تہ ءَ بلے من ءَ کس گندگ ءَ نہ اَت_

نودربرانی تہ ءَ بس ہمے بیبگر اَت کہ منی گورا اتک ءُ شت۔ اے دگہ بس ایم اے کنگ لوٹگ ءَ اِتنت۔ بیبگرءِ ہمے ارمان اَت کہ فکشن نوشتہ بکنت۔ آاے رِدءَ سک سنگین اَت۔آئی ءَ ھمنچوکہ وتی فکشن نویساں ونت اپسوزیگ بوت کہ ماوَ ھچ نزانیں_باز برءَ آئی ءَ منی کلاس ءِ گوشتانک ءِ گپّ کہ من ءَ گشت اَنت گڈا من آئی ءَ گشت ترااِدءَ جلگّی نہ اِنت ۔منی گپّ زورگی نہ اَنت۔ وتی پگرءُ زانت ءَ گوں چیزاں بچار۔آروچی کہ منی گڈسری کلاس اَت ءُ من کسءَ ھال ھم نہ داتگ اَت کہ بانداچہ پد من مزن شھدربرجاہ ءَ نیایاں بلے بیبگر سھیگ اَت گڈا آئی ءَ باز گریت۔ درھیں کلاس ھبکہ ءُ ھیران آئی ءَ چارگ ءَ ات۔ من دراتک ءُ وتی کارگس ءَ شت ءُ نشتاں۔ من ءَ ہمے گریوگ تشے ھم دوست نہ بیت۔ منی گوھار گوشیت توکسانی ءَ ھم کدی نہ گریتگ۔ ترا کہ چیزے نہ رستگ ھم تو ھچ نہ گوشتگ۔ بیبگرءَ منی گُشگ ءِ پدءَ نوں تب زانتی ءِ وانگ بناکرتگ۔ من آئی ءَ گشتگ اَت کہ لوٹ ئے لبزانک ءِ تہ ءَ یکتانوشتہ بکن ئے یاتئی پگرءُ ھیالانی تہ ءَ شاہگانی بئیت گڈا تب زانتی ءُ شہزانتی الم ءَ بوان_

گل بی بی بس یکبرے کہ سیدھاشمی ءِ سرادیوانے بوتگ اَت۔ من ءُ آئی ءَ گوشتانک داتگ اَت‘پدا  چاء ءُ چہرءَ پد ڈیپارٹمنٹ ءَ کس پشت نہ کپتگ اَت۔ آئی ءَ منی گوشتانک ءِ ھمنچو توسیپ کرت کہ من ءَ آئی ءِ لنٹ دوست بوت اَنت من لوٹ اِت کہ بہ چکان اِش کہ پاد برشمے ءَ گوں من وت ءَ گستا کت۔ ہما روچ ءَ پد مئے چکاس بوت اَنت پدا من آنہ دیست بلے آئی ءِ سہ ءُ چارین کاگد دنیگا منی کتابانی شم ءَ ایرنت۔منی کاگدآئی ءَ چون کرتگ اَت زانگ نہ بیت۔ اولی نمدی آئی ءَ من ءَ ایم اے چکاس ءَ شش سال پد نوشت کہ من مزن شھدربرجاہ ءَ اُستاد زیرگ بیتگ اِتاں۔

        سیکا

دْرھباتے۔

        من وتی کِسّہ ءَ نکناں کہ چوناں بلے ترا مبارک بہ بیت امیت کنان ءُ مئے پدریچ ءَ وتی زانت ءُ پگر ءَ گوں سمبھین ئے ءُ زیباکن ئے۔

                                        گل بی بی

جھلءَ نوشتگ اَت دریگتے من’’تئی گل بی بی ‘‘ نوشتہ کرتیں بلے من چو کرت نہ کناں_اے کسّہ ءَ ترا رند ءَ کناں

                                        __

کلاس ءَ من ءُ گل بی بی اتیں بس۔ اولی پوزیشن ءَ کے بارت۔ایشی ءَ اُستادءُ شاگرد دراہ جیڑگ ءَ اِتنت۔  من یک روچے آئی ءَ گشت گل بی بی توزان ئے کہ سیمون دبوارءُ سارترءَ ھم شہزانتی ءَ ایم کرتگ‘ سارتر اگاں بے ھیال نیاں یک نمبرے ءَ چہ آئی ءَ گیش بوتگ۔آئیءَ ھمے پسودات کہ من تئی ھیالداری ءَ کرت نہ کناں۔’’من وَ شراب نہ وراں، بس ہمے سگریٹ اِنت کدی ھم بہ لوٹاں اِشی ءَ یلہ دات کناں۔ آئی ءَ ہمے گپّ ءِ سرءَ ٹھک داتگ اَت۔گل بی بی ھمنچو دور نشتگ کہ من آئی ءَ ھیال ھم کرت نہ کناں۔ باز برءَ لوٹ اِتگ اَت ھیال ءِ شہارءَ ہمانگو ببراں بچاراں باریں دنیگاگل بی بی بچکندیت آئی ءِ گل کنڈبنت کہ ناں۔بلے چوکہ من آئی ءِ شہرنہ دیستگ اَت آئی ءِ نام اشکرتگ اَت۔ من باز برءَ چم بند کرتگ اِت ءُ آئی ءَ ماںھیالاں آورتگ اَت بلے بیدے سیاھیں کوھے ءَ من ھچ نہ دیستگ اَت۔

        سیکا

        دروت ءُ درھبات

        ترا یات بیت کہ یک رندے مانشتگ اِت ءُ گپّ ءَ اتیں تو گشت کدی مئے چاگرداِے رنگ ءَ بیت جنین ھمے ھاترا زار کنت ءُ مات ءِ لوگ ءَ روت کہ آئی ءِ مردءَ گشتگ سیدمستریں شاعرے‘ ءُ جن ءَ گشتگ عطاشاد۔من ءَ ھنچو دوست بوتگ کہ من بازیں دزگوھارانی گورا ہمے گپّ ءِ مسال داتگ۔ من وَ گشتگ اے دَور دُور نہ اِنت بلے نوں کہ من وت زندءِ نزیک ءَ اتکگ ءُ نشتگاں، چاراں اشی ءَ پہ مارا دگہ پنجاھ ھزار سال ودارکنگ لوٹیت۔ مئے گپ‘پوشاک‘ روگ ءُ آھگ دراہ بدل بوتگ اَنت بلے پگرءُ ھیال ءِ ھساب ءَ مادنیگا اُشترانی دورءُ باریگ ءَ زندگیں۔ من اوں لوٹ اِتگ کہ من ءُ تو یکجاہ بہ بئیں بلے مردءُ جن مہ بئیں۔ بلے اینچو وھدکہ من ءُ تو یکجاہ بوتگیں تو یک روچے ھم منی توسیپ نہ کرتگ داں من بزانتیں تو من ءَ لوٹ ئے۔

ھماکتاب کہ تومن ءَ داتگ اتنت کہ ایشاں بوان‘ منی مستریں برات کہ شھرءِ وانگ ءُ زانگ ءِ مستراِنت۔ ہمے ھاترا دراتکگ ءُ چگل داتگ اَنت کہ چریشی من بدآدت باں ۔ہمااِنت منی دل چہ کتاباں پرشتگ‘ نوں ہرروچ نشتگ ءُ گد دوچگ ءَ یاں۔ من ہمے کہ گد ءَ کونڈءَ کناں تئی ہمے گپّ یات کیت کہ گد دوچی بلوچیں جنینانی عکسکاری اِنت۔ آھانی سیرءَ پیش ءِ دراھیں واب ہمے رنگی ایں بندیکانی تہ ءَ کمایگ بوتگ اَنت۔ ہرکس ءَ کہ وتی رنگی ایں بندیکانی کماتگیں واب نسیب بنت آھانی دل گددوچگ ءَ چہ نہ روت۔

                        گل بی بی

        گل بی بی ءِ روگ ءَ پدمن چو گمیگ نہ بوتاں کہ مہرانکی تامرانی تہ ءَ کارست بنت۔ من زانتگ اَت کہ داں دیرءَ کسے ھم نہ جلیت‘ ءُ نہ کہ من امیت داراں کوْھنیں ھمراہ مدامی ءَ ھمراہ بنت۔ من اولسرءَ چو نہ بیتگاں‘ ہمے کہ مزن شھدر برجاہ ءَ پروفیسر باں منی کوْھنیں بازیں پگرءُ لیکہے بدل بوت۔ من نہ ایم فل کرتگ نہ پی ایچ ڈی‘ من نہ لوٹ اِت ھم کسے من ءَ ڈاکٹر بگوشیت ءُ توار بکنت۔ ادءَ من ڈاکٹر ءُ ایم فل ءِ زانتکار دیستگ اَنت۔ اے بس پگار ءِ گیشی ءُ اگدھ ءِ مزنی ءِ پشت ءَ تچنت۔من ءَ ازل ءَ چہ ہمے زرّ، نامداری ءُ مزنی ءِ ھب نیست اَت۔ من کتاب دیگ رندءَ پمشکا بند کرت کہ منی گرانبھاھیں کتاب پدا نہ رستگ اَنت۔ اولسر ءَ من نہ ایوک آھانی سرھالءِ سرا آکمک کرت اَنت بلکیں وتی شریں کتاب ھم دات انت۔ من رندءَ زانت کہ کس وتی اِشک ءَ گوں دلستک ءُ سنگین نہ اِنت اے بس نام ءُ نامداری ءِ کلات ءَ سربوگ لوٹنت گڈامن وتی دیم دگہ نیمگے ترینت۔

        __

        من بس ونتگ اَت‘ نوشتہ کاری منی تبے ءِ چیزے نہ اَت، من ہمے کتابانی اندرءَ وتی کتھارسسزکرتگ اَت‘دگہ چوشیں دردے پشت نہ کپتگ اَت کہ من ءَ پہ نوشتگ ءَ بے چاڑبکنت۔ گل بی بی ءَ منی نبشتگیں نمدیاں کہ شماوان اِت شمازان ات کہ من دنیگارِدءِ جوڑینگ ھم نزاناں‘ساچشتی زبان ءِ کارمرد کنگ وتی جاہ ءَ__

        مرچی ڈیپارٹمنٹ ءَ منی مرگ ءَ پد کارمسترءَ پرسی دیوانے ایرکرتگ کہ اودءَ پروفیسرءُ نودربرمنی بارہ ءَ گپّ جن اَنت۔سیاھیں بورڈ ءِ سرا ڈلگ ءُ زنڈیں آباں گوں ’’پروفیسرسیکاءِ یات ءَ‘‘ نبشتگ اَت دیم ءِ کرسی ءِ سرءَ کارمستر نشتگ ءُ ہمے چرتانی تہ ءَ اِنت کہ چی بگوشیت۔ منی نودربرھماکہ گوں من نزیک اِتنت بیبگرءُ مھناز دوھیں کش ماکش نشتگ ءُ بورڈ ءَ چارگ ءَ اَنت۔

دگہ دو پروفیسر ہم دیم ءِ کرسیانی سرءَ نندوک اَنت بلے اشانی دیم انچو سیاہ گشتگ اَنت کہ اودءَ بیدے سیاھیں بورڈ ءَ دگہ ھچ گندگ ءَ بوگ ءَ نہ اَت__اولی مردم کہ گپّ ءَ اِنت آشھناز اِنت۔ شھناز منی ہمانودربراں چہ یکے اَت کہ یک ءُ دوءَ دلجم نہ بوتگ اَت۔ من ءَ دوست اَت ھم پمیشکا، آئی ءَ یک ءُ دو رند ءَ کلاس ءَ کشّگ ھم ہمے ھاترا بوتگ اَت کہ آجست باز کنت۔

’’شماباید اِنت من ءَ گپّ ءَ مہ پرماتیں پرچاکہ شما پدا نارزا بہ اِت ءُ گِلّہ کنّ اِت‘ کہ من ایندگہ اُستادانی پرچا توسیپ ءَ نہ کناں۔ من کسی توسیپ ءَ نہ کناں نہ پروفیسر سیکاءِ‘سیکاءَ کدی ھم توسیپ دوست نہ بوتگ۔ یک رندے من آئی ءَ گشتگ اَت ’سر تواگاں مہ بوتین ئے من وانگ یلہ داتگ اَت۔من ءَ آئی ءَ وتی کارگس ءَ چہ ہمے گشت ءُ گلینّت کہ من ءَ را اے سوج مدئے من کے آں، وتی کارءَ بکن۔ شمابلکیں سھیگ نہ ایت، ایوک منی ھیال ءَ بیبگرکمے باززانت۔ آئی ءَ وتی پگاریاکتاب کتگ اِتنت یاوتی میتگ ءِ جنوزاماں بہرکرتگ اِت اَنت۔آئی ءَ چار یں جوڑی ایں اسپیتیں گداں کہ لگشت ءُ شت اَنت آئی ءَ مٹّ نہ کرت اَنت ۔من باز برءَ دل ءَ گشتگ اَت کہ مُزّی یے زرّاں باریں چون کنت نوکیں جوڑی یے گد ھم پہ وتءَ نہ گیپت۔ ائیدکہ نزیک ءَ اتکگ اَت من آئی ءِ واستہ جوڑی یے اسپیتں گدزرت کہ دیان اِش۔ من مھلہ ءَ ڈیپارٹمنٹ ءَ شتگ اِتاں داں کس مہ گندیت۔ آوتی کارگس ءَ نشتگ اَت ءُ سگریٹ کشگ ءَ اَت۔

’’سرتئی واستہ جوڑی یے گُد زرتگ‘‘ہمے گپّ ءَ گوں آئی ءَ انچوباھندکرت پردگے من ءَ مہ جنت۔ من انچو پشل بوتاں کہ دل ءَ گشت سرءَ من ءَ بہ کشتین بلے  پشل مہ کتیں_رندءَ کہ آ بیران بیت من آئی ءِ میتگ ءَ کہ منی دزگوھارے نشتگ اَت، ہمائی ءَ من ءَ گشت کہ سرتئی جوانیں مردمے بوتگ۔آئیءَ ہرماھ وتی پگار جنوزام ءُ چورھانی سرءَ بہرکرتگ،بلکیں ترا چوھم گوشاں کہ آئی ءَ ریٹائرڈبوھگءَ پد وتی دراھیں زرّہمیشانی سرءَ بہرکرتگ اَنت۔ ہمے گپّ ءَ گوں شھناز ءَ گریت۔ من ادءَ اپسوزیگ اتاں کہ پرچازیت منی راز چو پاشک بوتگ۔

دیوان چُپّ ءُ بے توار شھناز ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ اَت بلے آگپّی نہ اَت ’’بہ بکش ات گوں من ءَ گپّ جنگ نہ بیت‘‘ آئی ءَ گپّ یلہ دات ءُ نشت۔

نوں بیبگر دیم ءَ اوشتاتگ ءُ گپّ ءَ اِنت۔

من لوٹ اِتگ کہ اُردوءَ ایم اے بکناں بلے گل بی بی کہ منی ناکو زتک اِنت ہمداآئی ءَ ایم اے کرتگ ہمائی ءَ من ءَ گشتگ کہ برو آبازجاہ ءَ اودءَ پروفیسر سیکاشمارا شروانینیت (من وَنہ زانتگ کہ بیبگر گل بی بی ءِ ناکو زتک اِنت من گشتگ آوَ ہمے شھرءِ نندوک اِنت) من کہ ادءَ اتکگاں من ھیران بیتگاں کہ دراھیں اُستاد وانینگ ءِ بدل ءَ کلاس ءَ آئی ءَ کلاگ گرنت، نزانتکارگوشنت۔ شاگرداں ہمے گوشنت کہ آئی ءِ نیمگ ءَ مروات‘ شمے ذہن ءُ دلاں چِلّ کنت۔ بلے آھاں وت ھمنچوچلّ گون اَت کہ سجئیں روچ ءَ منی بدن ءَ بُوکت۔ مرچی من راستیں گپّ کناں‘ نی چو ناھاھم من ڈیپارٹمنٹ ءَ چہ چُٹّ اتگاں۔ من ءَ کسی ترس نیست۔ ہمے اُستاداں یک رندے شمسی کہ مئے گورا وانگ ءَ اَت آئی ءِ کارگس ءَ ہمے ھاترا دیم دات کہ داں پروفیسرسیکاءَ رسوا بکنت، داں ماآئی ءَ مزن شھدربرجاہ ءَ بہ کشارینیں،  پروفیسر مرزا من ءَ بہ بکش ات کہ منی اُستاد بوتگ بلے ہمے کہ پروفیسرسیکا ءِ کارگس ءِ دپ ءَ شورے رُست مادراہ ھمودا مچ بوتین‘ شمسی گریوگ ءُ پٹینگ ءَ اَت کہ ’’سرءَ من ءَ بدیں گپّ داتگ‘‘۔گڈا ہمے پروفیسر مرزاپیش کپت ءُ آئی ءَ شھماتے جت۔ دراھیں نودربرءُ اُستاداں آپٹ ءُ لانت کت۔ من ھمودءَ سنگ ءُ سیاہ، ھیران اِتاں کہ پروفیسر سیکا ھم چوش کنت‘بیبگرہمدا رست ءُ اوشتات۔

اے کسّہ چوش اِنت کہ شمسی منی نودربراَت منی کارگس ءَ اَنچوکہ پترت داں من چماں چست بکنان ءُ بچاراں کے اتکگ، آگریوان ءُ کوکار کنان ءَ ڈنّ ءَ درکپت‘پدا ہمے کسّہ اِنت کہ بیبگرءَ گشت۔دومی روچ ءَ من ءَ وی،سی ءَ لوٹائینت کہ تووتی نودربرے دست جتگ ءُ وتی دیم سیاہ کرتگ اے راست اِنت۔ من چُپّ ءُ بے توار آئی ءِ دیوال ءِ دیم ءَ درتکگیں’’آبازجاہ‘‘ءِ کش ءُ گورانی عکساں چارگ ءَ اِتاں__ ’’من ترا گشگ ءَ یاں‘‘۔کے اے گپّءَ کنت ہمائی ءَ بیار گڈا گپّ راست بیت۔‘‘ من یکبرے پدا ھماعکسانی نیمگ ءَ دلگوش بیتاں۔

شمسی گاراَت نہ اتکگ اَت۔ رندءَ اوں پدا کس ءَ ھم نہ زانت آکجاشت۔

’’سرتئی چاء سردبوتگ پتو گرمیں چاھے بیاراں‘‘۔اناں ھمے شراِنت‘ منی سگریٹ ءَ بیارکارگس ءَ کتابانی سرءَ ایراِنت‘‘_

پیرل من ءَ جیڑگ ءَ نیلیت۔

من ڈن ءَ کرسی جتگ ءُ دریگ ءِ دپ ءَ سہب ءَ کہ مرگ کاینت گون کانچ ءَ اڈنت، کپنت ءُ بال کن اَنت۔ اے ندارگ من ءَ گمراھ کنت ءُ جیڑگ ءِ پندءَ ھمنچو دراج کنت داں کسے مئیت من پدءَ وت ءَ رست نہ کناں ’’سرتئی سگریٹ‘‘__

’’پیرل مرچی من ھمااِنت نشتگاں مُرگ درانہ بنت‘‘۔

’’سر مرگ گرماگ ءَ کاینت نوں زمستان اِنت‘‘__

’’ زاناں زمستانءَ اے دریگ ءِ شیشگ وتی رنگ ءَ بدل کنت کہ مرگ نیاینت‘‘__سگریٹ اوں پرلزتیں چیزے۔ گل بی بی اگاں من بگوشتیں مرچی اینچک ایوک نہ بیتگ اِتاں ۔گل بی بی ءِ سیمی نمدی سموبیلی ءِ تاکدیم ھشتادءُ چارءِ شم ءَ ایراَت۔

نمدی ءَ کہ واناں چم مستءِ اے شعرءَ کپنت۔

تئی زھیر سمو پہرپہ پہری نوخ باں

چو کہیرانی آڑویں آساں روخ باں

ایوک نوک نہ بنت ہمے رنگ ءَ سوچنت ھم۔ ہرداب نوکیں دابے بیت۔ ہرندارگ نوکیں ندارگے بیت۔ گل بی بی ءَ وتی نوکیں کِسّہ چونبشتگ اَت۔

پروفیسر سیکا۔

ھمبوئیں دروت۔

منی برات ءَ اے شہرءِ مزنیں وانگی ھمے(ھائی سکول) ءَ من ءَ ایس ایس ٹی اُستاد ٹھینتگ ءُ من ھمودا وانینگ ءَ یاں۔ شگراِنت وانگجاھ ءِ دپ ءَ ٹپال پیٹی یے ھست‘ سوزوکی ءِ آھگ ءَ پیش من ھمودءَ اوشتان ءُ کاگدءَ آئی ءِ تہ ءَ مان کناں۔ ہمے آزاتی اگاں مہ رستیں مشکل اَت ترا اے نمدی سربوتین اَنت۔

من ترا کدی سیرءِ نہ گوشاں پرچاکہ تئی تہ ءَ سیرءِ پیمیں بودشت من کدی ھم نہ دیستگ‘ من باز برءَ لوٹ اِت تومنی دستءَ بگرے، من ءَ بہ چُکّ ئے بلے تو؟چی بگوشاں بل اے کسّہ ءَ۔ترایات بیت یک رندے مھلہ کہ دنیگاڈیپارٹمنٹ ءَ بیدے پیرل ءَ کس نہ اتکگ اَت تو کتابے وانگ ءَ ات ئے من بے توارءَ اتک ءُ ترا گُڈینت توچنچو زار گپت ئے۔

من ھمنچو ٹھک دات کہ پیرل دریگ ءِ دپ ءَ اوشتات ءُ ماراچارات ئے۔ منی سیربوگ ءَ اِنت۔ ولیدھم مزنیں وانگجاھے ءَ اُستاد اِنت۔ منی تروزتک اِنت۔ کتاب آئی ءَ ھم دوست بنت، تئی پیمءَ کسانی ءَ چہ آئی ءَ زنڈیں چشمکے چمان اِنت۔رندی گپاں دیم ءِ نمدی ءَ جناں بلے یک دزبندی یے کناں اگاں منی گپّ ءَ زیرے وتی سگریٹ ءَ کم کن۔

                                گل بی بی

لوگ ءِ کبل ءِ پروشگ ءِ گم اینچو نہ اِنت من ءَ ہمے ترس اِنت ھماکہ کتاباں بارت اودءَ بازیں کتابے ءِ شم ءَ گل بی بی ءِ نمدی اَنت کہ بایداِنت من بہ سوتکیناں بلے پہ سوچگ ءَ من ءَ دل نہ بوتگ اَنت چون بہ سوتکین اَنت من وَ گشتگ من انی نہ مراں۔ کتاب من کتاب جاھے ءَ پمیشکا نہ داتگ اَنت کہ کتابانی ارزشت ءُ بستار مردمانی دل ءَ نیست۔ ہرکسّ ایوک وتی گپّے ءِ شوھاز ءَ کتاب پٹیتّ،نہ وانیت۔ادءَ ہرکس منی گورا کیت من ءَ پلاں کتاب لوٹیت پیسرءَ من داتگ بلے رندءَ من ھما کتابءِ ڈس ءُ نشان نبشتگ ءُ داتگ کہ پلاں بنجاھ ءَ اے کتاب چاپ ءُ شنگ کرتگ ھمودءَ بزیریے۔ من وتی کتاب رندءَ کس ءَ نہ داتگ اَنت۔ منی کتاب ھمائیگ انت کہ اشانی نیام ءَ بہ وپسیت ءُ بہ نندیت۔ ہمیشاں گوں گپّ بہ جنت من وتی ھچ کتابے ءِ سرءَ وتی نام نبشتگ نہ کرتگ‘ہمے ھاترا کہ دگرے ءِ کتاب ءَ پرچا وتی نام ءَ بکناں __ھماپروفیسر کہ منی کتابانی برگ ءَ اتکگ آئی ءَ زانتگ ات کہ منی ھچ کتابے ءِ سرءَ منی نام نوشتہ نہ اِنت۔ گل بی بی ءِ چارمی نمدی ءِ دوروچ آھگ ءَ پیش من وابے دیست۔

من واب گنداں گل بی بی شِردءُ مینے ءِ تہ ءَ ایربکّگ ءَ اِنت دستے منی نیمگ ءَ دراج اَنت بلے منی پاد گوشے سانکلاں بستگ اَنت من ھمنچو زورجنان شُت نہ کناں، مدان مدان آتہ ءَ ایر روان اَت بلے منی وس ءُ واک شتگ اَت کہ بہ کنزان ءُ آئی ءِ کمک ءَ بکناں۔ اَنچو من جھ سراِت ءُ بست کت چاراں ھور اِنت ءُ دریگ ءِ سرا تْرمپانی تواراِنت۔ من وابانی بارہ ءَ ونتگ ات لازم بلے من کدی اِشاں مانا کنگ نہ لوٹ اِت‘ من مدام لوٹ اِت کہ واب وت منی دیم ءَ دربئیت ءُ وت ءَ مانابکنت۔ ہمے سہب ءَ کلاس گرگ ءَ پد کہ من وتی کارگس ءَ پترتاں ٹیبل ءِ سرا گل بی بی ءِ نمدی ایراَت۔

سیکا

من سلامءُ درھباتی نیاں۔ نزاناں کجا چہ بندات بکناں۔ مامدام دورءَ چہ چیزاں چارین ءُ وتی گپّ ءَ کنیں‘ تئی اے گپّ دنیگامن ءَ یات اِنت کہ زیباھیں گدءُ جرّانی پُشت ءَ انسان رسترءُ جناورے، ادا، اماں، گوھار،لالہ پیش دارگءِ پیّت ءُ آبریشم اَنت۔ اندرءَ مردم لندنی ویلے نہ اِنت نہ کہ جارجٹ ءُ شالیں گدے، پرشتگیں،رُتکگیں چاتے کہ اودءَ ہر کس بیدے وتی توارءِ جکس ءَ دگہ ھچ اِش کرت نہ کنت۔ ھمے کہ شپ بیت ولید وتی جکس ءَ گوں من ءَ کرّ کنگ لوٹیت۔ من ءَ تچک ءَ گپّ گشگ لج کنت بلے تو وَ اشارگ ءِ زبان ءَ سرپد بہ ئے۔ ہمے ولیدکہ ہرکس آئی ءِ توسیپ ءَ کنت ایشی ءَ چہ شرتریں انسان نیست بلے ہمے کہ روژناھی وت ءَ اندیم کنت‘ منی ساہ روت ءُ من بے زند باں۔ اشی ءِ گِلہّ  ءَ کے ءَ گوں بکناں،چون بگوشاں کہ من بچکے نیاں‘ من جنینے آں‘ من ہما اِنت سیرکرتگ اے من ءَ گوں ہرشپ ہمے تماشہ ءَ کنت۔ من ءَ نوں کُنتّ اِنت اشی ءِ سرءَ، نزاناں چوں بکناں۔ زاناں دراھیں مرد انچوش بنت؟۔ یاایوک ہمے ولیداِنت کہ وت ءَ اینچکیں سمات ءُ ہاکوٹے ءَ پیڑاِتگ ءُ منی سرءَ رچگ لوٹیت۔دریگتے من دگہ اُزرءُ نیمونے بیاورتیں، وتءَ نادراھ بہ کتیں بلکیں من ءَ کس ءَ نہ گپت۔ ولیدباریں کسانی ءِ وتی کجام بیرءَ من ءَ گرگ لوٹیت؟_من دگہ تماشہ ئے کنگ ءِ بدل ءَ وتی گڈسری تماشاءَ یازہرءَ گوں کناں یاوت ءَ سوچاں‘بگندے نوں منی نمدیاں میاینت__

’’سرتئی کلاس اِنت‘‘

’’چی ءِ کلاس اِنت۔‘‘

’’سرتوزِی گوشتگ اَت شمے کہ کورس کُٹیّت من شمارا شہزانتی وانیناں‘‘

’’من پیداکاں‘‘_

ھچ چیز یک جاہ ءَ نہ اوشتیت ہرچیز بدل بیت۔ اے درچک اون بدل بنت‘ اے ھم پیربنت ءُ دیم ءَ تریننت۔ آکہ پیداک اِنت بسے ءَ سوار اِنت کہ بالیگے ءَ آئی ءِ بارہ ءَ گپّ ہما وھدی بیت کہ بہ رسیت داں راہ ءَ اِنت زانگ نہ بیت۔ مرگ ءَ ماوت ءَ چہ کدی گستاکرت نہ کنین،آہرگام ءَ چوپجّاری بزپوش ءَ مئے کیسگ ءَ اِنت۔بلے ماکہ وتی سھت ءُ دمان ھراب گوازینتگ اَنت۔ ما مرگ ءَ بے ھیال کرتگ۔ سیدھاشمی ءَ ہردمان ہمے مرگ ءِ ترس بوتگ پمیشکاآئی ءَ اینچو کارکرتگ۔ کس کسی نہ بیت‘ ادءَ کہ ہرکس وتی نہ اِنت، تئی ءُ منی چون بیت کنت۔ من ءَ ہستانکی لیکہ ءِ شہزانت پمیشکادوست بنت‘ کہ اے راستی ءَ ڈن ءُ درءَ چارگ ءِ بدل ءَ وتی اندرءَ چہ مارنت ءُ گیشینگ ءِ جھدءَ کن اَنت۔ کرکیگارڈ ءَ ہیگل ءَ گوں کُنّت ھم ہمے ھاترا بیتگ کہ عقل ءَ گوں راستی شوھازکنگ نہ بیت۔ ادءَ مردم وتی جندءَ کہ نہ زانت عقل ءَ چون زانت۔ ھدا عقل ءَ گوں درگیجگ نہ بیت دل ءَ گوں گندگ ءُ مارگ بیت۔ ہرکس وتی شَور ءَ وت بکنت دگہ کس آئی ءِ کمک ءَ نئیت۔سیدھاشمی ءَ گشتگ ۔

بلّے دل گونڈلانی آماچ اِنت

کے بہ سارتین ایت کپتگیں گرنداں

اے گرندیاجنجال آئی ءِ جند ءِ شورءُ گچین ءَ آورتگ انت۔نی چی ءَ اپسوز بکنت کہ چوش ءُ پلاں بیتگ۔ من ءَ شے مرید پمشکا باز برءَ دوست نہ بیت کہ ھانی آئی ءَ وت بکشاتگ ءُ نوں نشتگ گِلگ کنت کہ

نیست من ءَ براتے گوں چاکرءَ داوائے کناں

کوٹ ءَ پروشان ءُ ھانل ءِ دست ءَ من گراں

زندھمدءَ ھزاب بیت کہ تو وتی ٹھینتگیں کشک ءَ چہ بہ ترسے ءُ دگراں میاریگ بکن ئے__ منی گپّ دنیگا نہ کٹ اِتگ کہ چاراں پیرل دروازگ ءِ دپ ءَ اوشتاتگ ءُ سرکاری کاگدے آئی ءِ دست ءَ اِنت۔ مروچی ھمنچک بس اِنت باندءَ سرءَ چہ ہمے بنگپ ءِ سرا گپّ جناں۔

نوں من زانتگ اَت کہ گل بی بی ءِ نمدی نیاینت‘ چوناھا ھم اگاں آمرتگ من ءَ گمیگ نہ کنت آوتی گچین ءُ پسندءَ کُشتگ۔

’’پیرل چاھے بیارگوں‘‘۔سگریٹ روک کت ءُ کاگد دیم ءَ ایرکت۔

        چہ مزن شھدربرجاھ ءِ نیمگ ءَ کاگد ءَ نبشتگ ’’دیم ءِ ماھ ءِ پانزدہ ءَ توریٹائرڈ بہ ئے، وتی کلرینسءَ بدے، داں ماتئی ھساب ءُ کتاب ءَ راست ءُ تچک بہ کنیں۔۔۔۔۔