چندن ساچ
من کراچی ءَ پہ وانگ ءِ ہاترا بازیں سال گوازینتگ ءُ ہمے وہد ءُ پاساں من باریں چنچو لوگ ءُ کوٹی بدل کُتگ کہ نوں آہانی رنگ ہم من شمشتگ انت۔ بَلے منی یاتگاریں وہد ہما بوتگ کہ من محمد علی جِناح ءِ ادیرہ ءِ رو برکتی نیمگا بلڈنگے ءِ سیمی تبک ءَ گوازینتگ۔
جناح ءِ ادیرہ ءِ رو برکتی ءَ یک مزنیں دگے کہ بیست ءُ چار کلاک ءَ اِدا گاڑیانی رؤگ ءُ آہگ اِنت ءُ ہما بلڈنگ ءَ کہ من نشتگاں، اِے دگ ہمے بلڈنگ ءِ رو دراتکی ءَ گوزیت۔ بزانکہ مئے بلڈنگ ءُ جناح ءِ ادیرہ ءِ نیام ءَ ایوکا ہمے دگ بوتگ ءُ دگہ ہچ۔۔۔۔۔۔۔
من مدام گوربام ءَ پاد اتکگ ءُ گلیری ءَ شتگ ءُ ڈن ءِ ندارگ چارتگ انت۔ جناح ءِ ادیرہ ءِ سرا گارڈانی سُر ءُ پُر، دگ ءَ گوزوکیں مزن مزنیں گاڑی ءُ رکشاہانی روگ ءُ آہگ، پولیس ءِ موبائلانی سائرن ءِ توار، مردمانی اشتاپ اشتاپ روگ ءُ آہگ۔۔۔۔ ہوٹلانی شٹر ءِ توار، مسیت ءَ نماز ءَ چہ واتر بوؤکیں اسپیت کُلاہی ئیں مردم ۔۔۔۔ اے من دائم دیستگ اتنت۔ بَلے گوربام ءِ اے ندارگانی چارگ ءَمن ہچبر بیزار نہ بوتگ اتاں ءُ مُدام پہ وہد شتگ ءُ گلیری ءَ ایریں کُرشی ءِ سرا نشتگ ءُ ندارگانی تہا گار بوتگ اتاں۔۔۔۔۔
یونیورسٹی ءَ مئے کلاس دیراں بندات بوتگ اتنت پمیشکا من ہم دیراں شتگ اتاں۔ من سہب ءَ بلڈنگ ءَ ایر کپتگ ات ءُ دگ ءِ سرا اوشتاتگ اتاں گڑا ہمے اسٹاپ ءَ مُدام من لہتیں سیاہ پوشیں جنین دیستگ ات۔ بنداتی روچاں آ منی کِرا اتک اَنت کہ تو اگاں مارا جاہے برگ ءُ وتی کار ءَ شر کنگ لوٹ ئے ما تیاریں۔۔۔۔ یکبرے من ءَ آیانی کِرا ترس اِت۔ من ہمے سرپد بوتاں کہ بلکیں اے ایجنسی والا اَنت ءُ شہر ءَ نوک اتکگیں مردمانی بابت ءَ سرپدی زورگ لوٹنت۔ بَلے رند ءَ من وتی روم میٹانی دپ ءَ اش کُت کہ اِے جنین کہبگ اَنت ءُ اِے پہ کمیں زر ءَ راضی بنت ۔ ہرکس ءَ گوں رؤنت۔ منی روم میٹاں گشتگ ات کہ ما برے برے کہ چہ اندر ءَ ابیتک بوتگیں گڑا ہمے توار کتگ انت ءُ کوٹی ءَ آؤرتگ انت ۔۔۔ ما وتی اندر ءِ ابیتکی گوں ہمیشاں ہلاس کتگ۔
بَلے منی دل ءَ ہچبر پہ کہبگاں نہ جتگ ات۔ ایشی ءِ مستریں سبب منی کماش ءِ گپ اتنت کہ آئی ءَ من ءَ وتی مرگ ءَ پیسر ءَ پنت ءُ نصیحت کتگ ات کہ لاچاریں انساناں گوں دست دراجی مکن کہ اِے انسانی حقانی پادمالی اِنت۔ تو اگاں یک لاچاریں انسانے ءِ کمک کُت نہ کنئے پرواہ نیست، بَلے یک لاچاریں انسانے ءِ لاچاری ءَ چہ ہچبر فائیدگ چست مکن۔ من اِے کہبگیں جنین لاچاریں انسانانی لڑ ءَ ہوار کتگ اتنت، ءُ اِے لڑ ہما اَت کہ منی کماش ءَ من ءَ داتگ ات۔
پدا وہد وہد ءِ سرا منی روم میٹاں کوٹی ءَ ہمے کہبگ آؤرتگ اتنت۔ آیاں من ءَ مُدام مِنت کُتگ ات بَلے من وتی کماش ءِ گپانی سرا اوشتاتگ اتاں۔"لاچاریں انسانانی لاچاری ءَ چہ ہچبر فائیدگ چست مکن"۔
بَلے سئے چار ماہانی مدامی اسٹاپ ءَ اوشتاتگ ءُ کہبگانی گندگ ءَ منی ہُب آیانی نیمگا گیش بوہان بوت۔ یک روچے منی واہگ بوت کہ من بزاناں اِے جنین پرچا کہبگی کن اَنت۔ ایشانی لاچاری چے اَنت کہ اِے وت ءَ درآمدیں مردمانی دیما برہنگ کن اَنت ءُ آیاں وتی سوار بُوہگ ءِ رضا ءَ دئینت۔ نوں من ہمے کہبگانی باروا مُدام جیڑان اتاں۔ اِے جنین کئے ءَ لاچار کُتگ اَنت؟ کہبگی گناہ ءِ کار اِنت یا ناں؟ ہرکسی روزی دئیوک کہ حدا اِنت گڑا حدا ءَ ایشانی روزی ءِ وسیلہ کہبگی پرچا کُتگ؟ اِیشاں ہم لوگ، گوہار، برات، پت، مات ، چُک ءُ مردم ہست۔ آ نزان اَنت کہ مئے لوگ ءَ چشیں مردمے ہست ، آ سہب ءَ مہلہ پاد کیت ءُ روت جناح ءِ ادیرہ ءِ کش ءَ اوشتیت ءُ راہ گوزی مرداں وتی سوار بوہگ ءِ واستا توار کنت۔ ہر روچ کہ من یونیورسٹی ءَ شتگ اتاں من آ دیستگ اتنت ءُ آیاں ہم نوں من ءَ زانتگ ات ءُ منی کِرا آیگ اِش یلہ داتگ ات۔
اِے کہبگ دو ٹولی ءَ اتنت۔ یک ٹولی یے سہب ءَ اتکگ ات ءُ داں بیگاہ ءَ جناح ءِ ادیرہ ءِ کش ءُ گوراں یلہ ات ءُ دومی ٹولی ایشانی رؤگ ءَ پد اتکگ ات ءُ اے ٹولی برے برے شپ ءِ ساعت دوازدہ ءَ ہم من وتی بلڈنگ ءِ جہل ءَ اسٹاپ ءَ اوشتگ ءَ دیستگ ات۔ اے کہبگانی کار ءِ سرا اگاں اڑاندے ہست ات گڑا یکے ہمے مذہبی وشیں روچ اتنت ءُ دومی پولیس والا اتنت کہ آہاں برے برے ہمدا اوشتاتگ ات ءُ ڈیوٹی داتگ ات۔ پولیس والاہانی ترس ءَ مردم کہبگانی نزیک ءَ نیاتکگ اتنت۔
جناح ءِ ادیرہ ءِ کش ءُ گوراں نشتگیں مردم شیعہ اتنت ءُ وہدے کہ داسورہ بوتگ ات گڑا اِدا سرجمیں ماہ ءَ مُچی ءُ میڑی ات اِے سرجمیں ماہ ءَ کہبگ گار اتنت۔ حدا بزانت اِے ماہ ءَ شما وتی جاہ بدل کتگ ات یا لوگ ءَ نشتگ ات ئِے۔ بَلے من جناح ءِ ادیرہ ءِ کش ءُ گوراں آ نہ دیستگ اتنت۔
نوں دو سال ءَ چہ برز ات کہ من ہمے بلڈنگ ءَ اتاں۔ یونیورسٹی ءِ چکاسانی ہلاسی ءَ پد منی ہمراہ ملک ءَ شت اَنت ءُ ایوکا یکے ہمد اَت کہ آ شپ ءَ انگلش لینگویج سینٹر ءَ شتگ ات ءُ دیراں اتکگ ات۔ من مدامی وڑا گلیری ءَ نشتگ ات ءُ ندارگاں چارگ ءَ اتاں۔ منی دیما شراب ءِ شیشگ ایر اَت ءُ ورگ ءَ اتاں۔ سوت چالو اَت۔ ڈن ءَ تہاری نوکی ایر دیان ات ءُ من شراباں گوں خمار اتاں۔ چارمی پیک ءِ چنڈگ ءَ گوں منی اندر ءَ چیزے ءِ سُر ءُ پُر بوت۔ اِے ہما ابیتکی اَت کہ سنگتاں نام گپتگ ات۔ دل سکین دئیان ات کہ مرچی کہبگے ءَ گوں کارے بہ کناں۔ من چہ کرشی ءَ پاد اتک ءُ جہل ءَ چار اِت تہ بتی ءِ چیر ءَ سیاہ پوشیں جنینانی مزنیں ٹولی یے اوشتاتگ۔ من دست ڈن ءَ کش اِت ءُ کوکار دات بلکیں منی نیمگا بچار اَنت بَلے آ منی سُدھ ءَ نہ اتنت۔
منی اندر ءِ ابیتکی ءَ من ءَ بے وار کُتگ ات ءُ من کوٹی ءَ چہ ڈن در اتکان ءُ اسٹاپ ءَ بتی ءِ چیر ءَ اوشتاتگیں کہبگے ءِ نزیک ءَ شت ءُ گُشت۔ منی مہمان بئے؟ آئی ءَ من ءَ زانتگ ات۔ آ حیران بوت ءُ اجکہی گُشت ئِے۔ مروچی چونیں گوات ئِے کشگ ءَ اِنت کہ تئی لوگ ءِ دروازگ پہ مئے وڑیں مہماناں پچ بوتگ؟ من پسہ دات کہ منی اندر ءَ آسے روک اِنت آس ءَ نئیکہ گوات ہست ءُ نئیکہ موسم۔۔۔۔ اِے آس ءَ اگاں تو توس ئے گڑا منی مہمان ئے۔ اگاں ناں گڑا دومی ءِ نیمگا رواں۔۔۔ آئی ءَ انچو منی دست پہ مہر گپت ءُ نرمیں توارے ءَ گوں درائنیت ئِے۔۔۔۔ من ترا دگرانی کِرا رؤگ ءَ نیلاں۔۔۔۔ اِے آس کہ تئی اندر ءَ روک اِنت منی بالاد ءِ نود شنزانی چیر ءَ بئیت سارت بوہگ ءَ دیر نہ کنت۔ من اشارہ کُت کہ گڑا بُرئیں۔ من انچو نشہ اتاں کہ اِے جُست ہم نہ کُت کہ تو چنچو گرئے؟
ما کوٹی ءَ باریں چونکائی سر بوتیں۔ من اشتاپ اشتاپ ءَ دروازگ بند کُت ۔من چار اِت تہ آوتی سیاہیں پوش ءَ لگوشگ ءَ اِنت۔ آئی ءَ سیاہیں پوش لگوشت ءُ نوں وتی گُداں لگوشگی اَت کہ من گُشت۔ گُداں بِل ترا گورا اَنت۔ من انچو ہمبازاں زرت۔ آئی ءَ وتی سر منی سینہ ءَ گوں جام کُت۔۔۔۔ من آ آستو آستو بران کُت ءُ پلنگ ءِ سرا تیلانک دات ءُ آئی ءَ ہم وت ءَ چگل دات ءُ تچک بُوت۔۔۔۔ آئی ءَ وتی مُود شنگ کُت اَنت ءُ پیشانی مُوداں اندیم کُت۔ بَلے من ءَ آئی ءِ پیشانی دوست بوہگ ءَ اَت پمیشکا من مُود چہ پیشانی ءَ دُور کُت اَنت۔ گوں دوئیں دستاں آئی ءِ پیشانی ءَ ساپ کنگ ءَ اتاں کہ آئی ءَ منی دست داشت ءُ جُست کُت ۔
آس کُجا روک اِنت؟
منی چمانی تہا۔ من پسہ دات۔
من انچو جوش ءَ اتاں کلہے آئی ءِ بے جیگیں پشک ءَ تَل بدئے آں بَلے آئی ءَ من ءَ پشک ءِ تَل دئیگ ءَ نہ اشت ءُ پشک لگوشت۔۔۔ اے اولی رند اَت کہ من جنینے برہنگی ءَ گندگ ءَ اتاں۔ چد ءُ پیسر من ہچ کس ءَ گوں زان پہ زان نہ بوتگ ءُ چشیں کار نہ کُتگ۔ برہنگی ءَ آ ہچ براہ دار نہ اَت۔ لاپ ئِے کرنچک اَت ءُ گور ئِے ہم لونجان اتنت۔ من مُدام جیڑ اِتگ کہ جنینانی گور ڈڈ بنت ءُ آہانی پُنڈگ وش بیت۔ بَلے ایشی ءِ گور آپُلو اتنت۔
من کہ آئی ءِ آپلوئیں گور دست جت اَنت تہ منی دل حراب بوت ءُ من تچانی ءَ پسیل ءَ شتان ءُ بیسن ءِ تہا شانگ ءَ بوتاں۔ من چار اِت تہ آ ہم پسیل ءَ اتکگ ءُ منی کش ءَ اوشتاتگ ءُ من ءَ چارگ ءَ اِنت۔ من آ اشارہ کُت کہ تو درا ۔۔۔۔ آ در اتک۔۔۔۔ من تہ دیراں چہ پسیل ءَ ڈن در نیاتکاں۔۔۔۔ بود کنگ ءَ پد من کوٹی ءَ اتکاں تہ آ اِدا نہ اِنت۔۔۔۔۔ تہنا یک کاگدے آئی ءَ پلنگ ءِ سرا ایر کُتگ ءُ کاگد ءَ نبشتہ ات۔
من چہ تئی بٹواہ ءَ سئے سد کلدار زورگ ءَ یاں۔ اِیشاں من پمیشکا زورگ ءَ یاں کہ اِے منی کار ءِ سؤن اَنت۔ نوں من زاناں کہ منی بالاد ءَ تاکریچ ءِ موسم سر بوتگ۔ تاکریچ ءِ موسم پہ ہرکس ءَ کیت، بلکیں دگرانی زند ءَ اِے موسم دگہ معنائے بخشائیت۔ بَلے یک کہبگے ءِ بالاد ءَ اِے موسمءِ سر بُوہگ ءِ بزانت اِنت کہ دیما بندات بوؤکیں سفر ذلیلی ءُ بربادی ءِ سفر اِنت۔ نوں باریں کُجام حلوائی ءِ دکان ءِ دپ ءَ بہ اوشتان ءُ پہ کلدارے ءَ مردمانی کِرا دست ءَ ٹال بہ کناں۔پنڈگ ءُ کہبگی ءِ کار ءِ نیامجین ءَ اگاں فرق ءُ پئیرے ہست گڑا آ ایش اِنت کہ پنڈگ ءِ واستا پیشانی ءِ سرا کرنچک پدر کنگی اِنت دانکہ مردمانی دل رحم بروت ءُ پنڈگ بہ دئے اَنت۔ پہ کہبگی ءَ پیشانی زیبا کنگی اِنت دانکہ مردیں آدم ءِ اندر ءِ آس چہ باطن ءَ ڈن سر ءَ بہ کشیت۔۔۔۔ ءُ من ہمے دوئیں کارانی واستا ودی بوتگاں۔۔۔
اللہ حافظ۔
شائستہ کوکھر
آ وَ شُت۔۔۔۔ بلے آئی ءَ منی شپ ءِ واب ہم گوں وت بُرت۔۔۔۔۔ ششمی روچ ءَ من کوٹی یلہ دات ءُ دگہ جاہے شتاں۔
مروچی آ گپ ءَ مزنیں مُدتے گوستگ۔۔۔۔ بَلے برے برے شپ ءَ من انگہ شائستہ کوکھر ءَ واب ءَ گنداں۔ من ءَ واب ءِ تہا انچو گمان بیت کہ شائستہ منی کوٹی ءَ اتکگ ءُ ما ہر دو برہنگیں۔ آ منی دلبند ءَ وتی گوراں لگاشیت ءُ آئی ءِ مود پیشانی ءِ سرا کاینت۔ من مُوداں دوئیں دستاں گوں دُور کنان ءُ گُشاں۔ شائستہ تئی پیشانی چنچو زیبا اِنت۔ شائستہ من ءَ بِل کہ تئی پیشانی ءِ تہا من وتی گوستءَ شوہاز کناں۔ ہما گوست کہ آئی ءَ منی بے تاہیری ءِ آس گوں بُرتگ ءُ پدا واتر نہ بوتگ۔
پدا شائستہ ءِ پیشانی انچو زرد بیت۔۔۔۔ من گنداں کہ شائستہ ملور ملور اِنت۔۔۔۔ من وتی چماں نز کناں۔۔۔۔۔۔۔۔ انچو شائستہ ءِ توار منی گوشاں کپیت۔۔۔۔۔ آپلوئیں گور۔۔۔۔ کرنچکیں لاپ۔۔۔۔ ءُ بد ڈولیں پیشانی ہمے گواہی ءَ دئے اَنت کہ منی بالاد ءَ تاکریچ ءِ موسم سر بوتگ۔۔۔۔ دریگتے کہبگانی زندگی ءِ سفر تاکریچ ءِ موسم ءِ آہگ ءَ گوں ہلاس بوتیں۔۔۔۔ بَلے ذلیلی ءِ چکاس اِنت کہ ہلاس بوہگ ءِ نام ءَ نہ زانت۔۔۔۔۔ ءُ مارا ایوکا وتی پیشانی ءِ رنگ مٹینگی اِنت۔۔۔۔۔ پہ کلدار ءَ دست ءَ ٹال کن ئے یا وت ءَ برہنگ!۔۔۔ معنا یک۔
جناح ءِ ادیرہ ءِ رو برکتی ءَ یک مزنیں دگے کہ بیست ءُ چار کلاک ءَ اِدا گاڑیانی رؤگ ءُ آہگ اِنت ءُ ہما بلڈنگ ءَ کہ من نشتگاں، اِے دگ ہمے بلڈنگ ءِ رو دراتکی ءَ گوزیت۔ بزانکہ مئے بلڈنگ ءُ جناح ءِ ادیرہ ءِ نیام ءَ ایوکا ہمے دگ بوتگ ءُ دگہ ہچ۔۔۔۔۔۔۔
من مدام گوربام ءَ پاد اتکگ ءُ گلیری ءَ شتگ ءُ ڈن ءِ ندارگ چارتگ انت۔ جناح ءِ ادیرہ ءِ سرا گارڈانی سُر ءُ پُر، دگ ءَ گوزوکیں مزن مزنیں گاڑی ءُ رکشاہانی روگ ءُ آہگ، پولیس ءِ موبائلانی سائرن ءِ توار، مردمانی اشتاپ اشتاپ روگ ءُ آہگ۔۔۔۔ ہوٹلانی شٹر ءِ توار، مسیت ءَ نماز ءَ چہ واتر بوؤکیں اسپیت کُلاہی ئیں مردم ۔۔۔۔ اے من دائم دیستگ اتنت۔ بَلے گوربام ءِ اے ندارگانی چارگ ءَمن ہچبر بیزار نہ بوتگ اتاں ءُ مُدام پہ وہد شتگ ءُ گلیری ءَ ایریں کُرشی ءِ سرا نشتگ ءُ ندارگانی تہا گار بوتگ اتاں۔۔۔۔۔
یونیورسٹی ءَ مئے کلاس دیراں بندات بوتگ اتنت پمیشکا من ہم دیراں شتگ اتاں۔ من سہب ءَ بلڈنگ ءَ ایر کپتگ ات ءُ دگ ءِ سرا اوشتاتگ اتاں گڑا ہمے اسٹاپ ءَ مُدام من لہتیں سیاہ پوشیں جنین دیستگ ات۔ بنداتی روچاں آ منی کِرا اتک اَنت کہ تو اگاں مارا جاہے برگ ءُ وتی کار ءَ شر کنگ لوٹ ئے ما تیاریں۔۔۔۔ یکبرے من ءَ آیانی کِرا ترس اِت۔ من ہمے سرپد بوتاں کہ بلکیں اے ایجنسی والا اَنت ءُ شہر ءَ نوک اتکگیں مردمانی بابت ءَ سرپدی زورگ لوٹنت۔ بَلے رند ءَ من وتی روم میٹانی دپ ءَ اش کُت کہ اِے جنین کہبگ اَنت ءُ اِے پہ کمیں زر ءَ راضی بنت ۔ ہرکس ءَ گوں رؤنت۔ منی روم میٹاں گشتگ ات کہ ما برے برے کہ چہ اندر ءَ ابیتک بوتگیں گڑا ہمے توار کتگ انت ءُ کوٹی ءَ آؤرتگ انت ۔۔۔ ما وتی اندر ءِ ابیتکی گوں ہمیشاں ہلاس کتگ۔
بَلے منی دل ءَ ہچبر پہ کہبگاں نہ جتگ ات۔ ایشی ءِ مستریں سبب منی کماش ءِ گپ اتنت کہ آئی ءَ من ءَ وتی مرگ ءَ پیسر ءَ پنت ءُ نصیحت کتگ ات کہ لاچاریں انساناں گوں دست دراجی مکن کہ اِے انسانی حقانی پادمالی اِنت۔ تو اگاں یک لاچاریں انسانے ءِ کمک کُت نہ کنئے پرواہ نیست، بَلے یک لاچاریں انسانے ءِ لاچاری ءَ چہ ہچبر فائیدگ چست مکن۔ من اِے کہبگیں جنین لاچاریں انسانانی لڑ ءَ ہوار کتگ اتنت، ءُ اِے لڑ ہما اَت کہ منی کماش ءَ من ءَ داتگ ات۔
پدا وہد وہد ءِ سرا منی روم میٹاں کوٹی ءَ ہمے کہبگ آؤرتگ اتنت۔ آیاں من ءَ مُدام مِنت کُتگ ات بَلے من وتی کماش ءِ گپانی سرا اوشتاتگ اتاں۔"لاچاریں انسانانی لاچاری ءَ چہ ہچبر فائیدگ چست مکن"۔
بَلے سئے چار ماہانی مدامی اسٹاپ ءَ اوشتاتگ ءُ کہبگانی گندگ ءَ منی ہُب آیانی نیمگا گیش بوہان بوت۔ یک روچے منی واہگ بوت کہ من بزاناں اِے جنین پرچا کہبگی کن اَنت۔ ایشانی لاچاری چے اَنت کہ اِے وت ءَ درآمدیں مردمانی دیما برہنگ کن اَنت ءُ آیاں وتی سوار بُوہگ ءِ رضا ءَ دئینت۔ نوں من ہمے کہبگانی باروا مُدام جیڑان اتاں۔ اِے جنین کئے ءَ لاچار کُتگ اَنت؟ کہبگی گناہ ءِ کار اِنت یا ناں؟ ہرکسی روزی دئیوک کہ حدا اِنت گڑا حدا ءَ ایشانی روزی ءِ وسیلہ کہبگی پرچا کُتگ؟ اِیشاں ہم لوگ، گوہار، برات، پت، مات ، چُک ءُ مردم ہست۔ آ نزان اَنت کہ مئے لوگ ءَ چشیں مردمے ہست ، آ سہب ءَ مہلہ پاد کیت ءُ روت جناح ءِ ادیرہ ءِ کش ءَ اوشتیت ءُ راہ گوزی مرداں وتی سوار بوہگ ءِ واستا توار کنت۔ ہر روچ کہ من یونیورسٹی ءَ شتگ اتاں من آ دیستگ اتنت ءُ آیاں ہم نوں من ءَ زانتگ ات ءُ منی کِرا آیگ اِش یلہ داتگ ات۔
اِے کہبگ دو ٹولی ءَ اتنت۔ یک ٹولی یے سہب ءَ اتکگ ات ءُ داں بیگاہ ءَ جناح ءِ ادیرہ ءِ کش ءُ گوراں یلہ ات ءُ دومی ٹولی ایشانی رؤگ ءَ پد اتکگ ات ءُ اے ٹولی برے برے شپ ءِ ساعت دوازدہ ءَ ہم من وتی بلڈنگ ءِ جہل ءَ اسٹاپ ءَ اوشتگ ءَ دیستگ ات۔ اے کہبگانی کار ءِ سرا اگاں اڑاندے ہست ات گڑا یکے ہمے مذہبی وشیں روچ اتنت ءُ دومی پولیس والا اتنت کہ آہاں برے برے ہمدا اوشتاتگ ات ءُ ڈیوٹی داتگ ات۔ پولیس والاہانی ترس ءَ مردم کہبگانی نزیک ءَ نیاتکگ اتنت۔
جناح ءِ ادیرہ ءِ کش ءُ گوراں نشتگیں مردم شیعہ اتنت ءُ وہدے کہ داسورہ بوتگ ات گڑا اِدا سرجمیں ماہ ءَ مُچی ءُ میڑی ات اِے سرجمیں ماہ ءَ کہبگ گار اتنت۔ حدا بزانت اِے ماہ ءَ شما وتی جاہ بدل کتگ ات یا لوگ ءَ نشتگ ات ئِے۔ بَلے من جناح ءِ ادیرہ ءِ کش ءُ گوراں آ نہ دیستگ اتنت۔
نوں دو سال ءَ چہ برز ات کہ من ہمے بلڈنگ ءَ اتاں۔ یونیورسٹی ءِ چکاسانی ہلاسی ءَ پد منی ہمراہ ملک ءَ شت اَنت ءُ ایوکا یکے ہمد اَت کہ آ شپ ءَ انگلش لینگویج سینٹر ءَ شتگ ات ءُ دیراں اتکگ ات۔ من مدامی وڑا گلیری ءَ نشتگ ات ءُ ندارگاں چارگ ءَ اتاں۔ منی دیما شراب ءِ شیشگ ایر اَت ءُ ورگ ءَ اتاں۔ سوت چالو اَت۔ ڈن ءَ تہاری نوکی ایر دیان ات ءُ من شراباں گوں خمار اتاں۔ چارمی پیک ءِ چنڈگ ءَ گوں منی اندر ءَ چیزے ءِ سُر ءُ پُر بوت۔ اِے ہما ابیتکی اَت کہ سنگتاں نام گپتگ ات۔ دل سکین دئیان ات کہ مرچی کہبگے ءَ گوں کارے بہ کناں۔ من چہ کرشی ءَ پاد اتک ءُ جہل ءَ چار اِت تہ بتی ءِ چیر ءَ سیاہ پوشیں جنینانی مزنیں ٹولی یے اوشتاتگ۔ من دست ڈن ءَ کش اِت ءُ کوکار دات بلکیں منی نیمگا بچار اَنت بَلے آ منی سُدھ ءَ نہ اتنت۔
منی اندر ءِ ابیتکی ءَ من ءَ بے وار کُتگ ات ءُ من کوٹی ءَ چہ ڈن در اتکان ءُ اسٹاپ ءَ بتی ءِ چیر ءَ اوشتاتگیں کہبگے ءِ نزیک ءَ شت ءُ گُشت۔ منی مہمان بئے؟ آئی ءَ من ءَ زانتگ ات۔ آ حیران بوت ءُ اجکہی گُشت ئِے۔ مروچی چونیں گوات ئِے کشگ ءَ اِنت کہ تئی لوگ ءِ دروازگ پہ مئے وڑیں مہماناں پچ بوتگ؟ من پسہ دات کہ منی اندر ءَ آسے روک اِنت آس ءَ نئیکہ گوات ہست ءُ نئیکہ موسم۔۔۔۔ اِے آس ءَ اگاں تو توس ئے گڑا منی مہمان ئے۔ اگاں ناں گڑا دومی ءِ نیمگا رواں۔۔۔ آئی ءَ انچو منی دست پہ مہر گپت ءُ نرمیں توارے ءَ گوں درائنیت ئِے۔۔۔۔ من ترا دگرانی کِرا رؤگ ءَ نیلاں۔۔۔۔ اِے آس کہ تئی اندر ءَ روک اِنت منی بالاد ءِ نود شنزانی چیر ءَ بئیت سارت بوہگ ءَ دیر نہ کنت۔ من اشارہ کُت کہ گڑا بُرئیں۔ من انچو نشہ اتاں کہ اِے جُست ہم نہ کُت کہ تو چنچو گرئے؟
ما کوٹی ءَ باریں چونکائی سر بوتیں۔ من اشتاپ اشتاپ ءَ دروازگ بند کُت ۔من چار اِت تہ آوتی سیاہیں پوش ءَ لگوشگ ءَ اِنت۔ آئی ءَ سیاہیں پوش لگوشت ءُ نوں وتی گُداں لگوشگی اَت کہ من گُشت۔ گُداں بِل ترا گورا اَنت۔ من انچو ہمبازاں زرت۔ آئی ءَ وتی سر منی سینہ ءَ گوں جام کُت۔۔۔۔ من آ آستو آستو بران کُت ءُ پلنگ ءِ سرا تیلانک دات ءُ آئی ءَ ہم وت ءَ چگل دات ءُ تچک بُوت۔۔۔۔ آئی ءَ وتی مُود شنگ کُت اَنت ءُ پیشانی مُوداں اندیم کُت۔ بَلے من ءَ آئی ءِ پیشانی دوست بوہگ ءَ اَت پمیشکا من مُود چہ پیشانی ءَ دُور کُت اَنت۔ گوں دوئیں دستاں آئی ءِ پیشانی ءَ ساپ کنگ ءَ اتاں کہ آئی ءَ منی دست داشت ءُ جُست کُت ۔
آس کُجا روک اِنت؟
منی چمانی تہا۔ من پسہ دات۔
من انچو جوش ءَ اتاں کلہے آئی ءِ بے جیگیں پشک ءَ تَل بدئے آں بَلے آئی ءَ من ءَ پشک ءِ تَل دئیگ ءَ نہ اشت ءُ پشک لگوشت۔۔۔ اے اولی رند اَت کہ من جنینے برہنگی ءَ گندگ ءَ اتاں۔ چد ءُ پیسر من ہچ کس ءَ گوں زان پہ زان نہ بوتگ ءُ چشیں کار نہ کُتگ۔ برہنگی ءَ آ ہچ براہ دار نہ اَت۔ لاپ ئِے کرنچک اَت ءُ گور ئِے ہم لونجان اتنت۔ من مُدام جیڑ اِتگ کہ جنینانی گور ڈڈ بنت ءُ آہانی پُنڈگ وش بیت۔ بَلے ایشی ءِ گور آپُلو اتنت۔
من کہ آئی ءِ آپلوئیں گور دست جت اَنت تہ منی دل حراب بوت ءُ من تچانی ءَ پسیل ءَ شتان ءُ بیسن ءِ تہا شانگ ءَ بوتاں۔ من چار اِت تہ آ ہم پسیل ءَ اتکگ ءُ منی کش ءَ اوشتاتگ ءُ من ءَ چارگ ءَ اِنت۔ من آ اشارہ کُت کہ تو درا ۔۔۔۔ آ در اتک۔۔۔۔ من تہ دیراں چہ پسیل ءَ ڈن در نیاتکاں۔۔۔۔ بود کنگ ءَ پد من کوٹی ءَ اتکاں تہ آ اِدا نہ اِنت۔۔۔۔۔ تہنا یک کاگدے آئی ءَ پلنگ ءِ سرا ایر کُتگ ءُ کاگد ءَ نبشتہ ات۔
من چہ تئی بٹواہ ءَ سئے سد کلدار زورگ ءَ یاں۔ اِیشاں من پمیشکا زورگ ءَ یاں کہ اِے منی کار ءِ سؤن اَنت۔ نوں من زاناں کہ منی بالاد ءَ تاکریچ ءِ موسم سر بوتگ۔ تاکریچ ءِ موسم پہ ہرکس ءَ کیت، بلکیں دگرانی زند ءَ اِے موسم دگہ معنائے بخشائیت۔ بَلے یک کہبگے ءِ بالاد ءَ اِے موسمءِ سر بُوہگ ءِ بزانت اِنت کہ دیما بندات بوؤکیں سفر ذلیلی ءُ بربادی ءِ سفر اِنت۔ نوں باریں کُجام حلوائی ءِ دکان ءِ دپ ءَ بہ اوشتان ءُ پہ کلدارے ءَ مردمانی کِرا دست ءَ ٹال بہ کناں۔پنڈگ ءُ کہبگی ءِ کار ءِ نیامجین ءَ اگاں فرق ءُ پئیرے ہست گڑا آ ایش اِنت کہ پنڈگ ءِ واستا پیشانی ءِ سرا کرنچک پدر کنگی اِنت دانکہ مردمانی دل رحم بروت ءُ پنڈگ بہ دئے اَنت۔ پہ کہبگی ءَ پیشانی زیبا کنگی اِنت دانکہ مردیں آدم ءِ اندر ءِ آس چہ باطن ءَ ڈن سر ءَ بہ کشیت۔۔۔۔ ءُ من ہمے دوئیں کارانی واستا ودی بوتگاں۔۔۔
اللہ حافظ۔
شائستہ کوکھر
آ وَ شُت۔۔۔۔ بلے آئی ءَ منی شپ ءِ واب ہم گوں وت بُرت۔۔۔۔۔ ششمی روچ ءَ من کوٹی یلہ دات ءُ دگہ جاہے شتاں۔
مروچی آ گپ ءَ مزنیں مُدتے گوستگ۔۔۔۔ بَلے برے برے شپ ءَ من انگہ شائستہ کوکھر ءَ واب ءَ گنداں۔ من ءَ واب ءِ تہا انچو گمان بیت کہ شائستہ منی کوٹی ءَ اتکگ ءُ ما ہر دو برہنگیں۔ آ منی دلبند ءَ وتی گوراں لگاشیت ءُ آئی ءِ مود پیشانی ءِ سرا کاینت۔ من مُوداں دوئیں دستاں گوں دُور کنان ءُ گُشاں۔ شائستہ تئی پیشانی چنچو زیبا اِنت۔ شائستہ من ءَ بِل کہ تئی پیشانی ءِ تہا من وتی گوستءَ شوہاز کناں۔ ہما گوست کہ آئی ءَ منی بے تاہیری ءِ آس گوں بُرتگ ءُ پدا واتر نہ بوتگ۔
پدا شائستہ ءِ پیشانی انچو زرد بیت۔۔۔۔ من گنداں کہ شائستہ ملور ملور اِنت۔۔۔۔ من وتی چماں نز کناں۔۔۔۔۔۔۔۔ انچو شائستہ ءِ توار منی گوشاں کپیت۔۔۔۔۔ آپلوئیں گور۔۔۔۔ کرنچکیں لاپ۔۔۔۔ ءُ بد ڈولیں پیشانی ہمے گواہی ءَ دئے اَنت کہ منی بالاد ءَ تاکریچ ءِ موسم سر بوتگ۔۔۔۔ دریگتے کہبگانی زندگی ءِ سفر تاکریچ ءِ موسم ءِ آہگ ءَ گوں ہلاس بوتیں۔۔۔۔ بَلے ذلیلی ءِ چکاس اِنت کہ ہلاس بوہگ ءِ نام ءَ نہ زانت۔۔۔۔۔ ءُ مارا ایوکا وتی پیشانی ءِ رنگ مٹینگی اِنت۔۔۔۔۔ پہ کلدار ءَ دست ءَ ٹال کن ئے یا وت ءَ برہنگ!۔۔۔ معنا یک۔
