بندیں کوٹی ءِ جِنک (ھَپتُمی بھر) – اکیل مراد

بندیں کوٹی ءِ جِنک

(ھَپتُمی بھر)

اکیل مراد

مردینی کلاہ ءَ سرجم ءَ گلابی ئیں رنگ تالان کرتگ اَت ھمے رنگ اِنت انچُش کہ کور ءِ آپ ءَ کہ روچ کَپ اِیت چماں تورین اِیت ھمے وڑ ءَ کلاہ ءِ رنگ ھم چَماں تورینگ ءَ اَت ، گرماگی روچ اَت گرم اَت کور ءِ لَمب ءَ کوشے ءِ تاھیری ءَ اَتکگ اَت گوات ءَ داشتگ اَت کور ءِ آپ چہ شُلپّگاں کپتگ اِت اَنت چَول بے تواری ءَ چَولان اَنت توار نیست اَت بدن ءِ ھون ڈن ءَ تْرپگ ءَ اَت ایمنی ءَ تُرس ءُ بیم نیست اَت ھمے ودار ءَ کنگ ءَ اِتاں کہ بوجیگ کدی کیت کور ءَ آ دست باں وھدیکہ چماں بوجیگ سر بیت من بوجیگ ءِ تہ ءَ نِشت آں بوجیگ ءَ کور ءِ آپ ءِ پَلک بُران کُرت اَنت روان اَت ھینژ ءُ ھانژ اَت،

سرجمیں ندارگاں ایوک ءَ بوجیگ ءِ انجن ءِ ھینژ ءُ ھانژ اِت اَنت کہ یک کوھن ءُ کلنڈیں انجَنے اَت،

آئی ءِ کمان پْرشتگ اِت اَنت برے برے گوات ءَ وتی نیمگ ءَ کَشّان کُت ھمک نیمگ ءَ کہ گوات تْرند بیت آ ھما نیمگ ءَ گیشتر وت ءَ ترینت آئی ءِ توار مَٹ بیان بیت ءُ پد ءَ راشوکیں کُچکانی وکگ ھمک نیمگ ءَ آیان اِت اَنت، آپ ءِ لوھڑاں رؤوکیں بوجیگ میتگ ءِ درستیں جِنکاں چَہ کسانی ءَ زانتگ اَت کہ اے بوجیگ ءِ توار داں دیر ءَ اشکنگ بیتگ اَت درستیں جِنکاں سما بیتگ کہ پِلاں بوجیگ اِنت،

بوجیگ ءِ ناھدا آیاں گِند اِیت ءُ بچکندگ ءَ لگ اِیت ءُ چہ آیاں مادام پریسیل ءِ بارو ءَ پُرس اِیت آ گْوش اِیت کہ من آئی ءَ مدام شپ ءِ وھد ءَ گِنداں وھدیکہ آ وتی کمبوڈیا ءِ گپتگیں زمین ءِ چارگ ءَ روت جنکانی راہ ءِ چاروکیں مرد

مات ءَ وتی جِنک پُرس اِت کہ کَور ءِ گوزگ ءَ چی کساس ءَ ترا آپ ءِ جُھلی کجام رنگ ءَ سماہ بیتگ تو ندارگانی تہ ءَ چی دیستگ؟
جِنک پسو دنت کہ بوجیگ ءِ کَش ءُ گوراں آپ اِنت جُھل اِنت اے کور ءِ رؤوکیں آپ برنجانی ڈگاراں آپ گوزان اِنت ءُ اے دو آپ یکجاہ ءَ ھوار نہ بنت مات لگ اِیت کندگ ءَ ھاھاھاھا، سما کَنت منی چیر رنگیں گَپ جنگ ءَ اِنت من اے گپاں در کسانی ءَ ھیل ءُ سرپداں، اے چیر رنگیں گپ منی جِنکاں من ءَ چَہ سِکّ اِتگ اَنت، مردین ءِ باور ءَ جُست کنت کور ءِ لَمب ءَ نِشتگیں آشِک ءِ بارو ءَ جُست کَنت چوناھیگا ھرکسی یک وتی واھِشتے بیت کہ کجام ناں کجام رنگ ءَ وتی واھِشتانی سرجم کنگ ءَ وت ءَ بہ اڑین اِیت جاھے ءَ وتی دردمان ءَ بہ توسین آں

پَد ءَ جِنک وتی گَپاں ترین اِیت ءُ مات ءَ کور ءِ نیمگ ءَ دلگوش کَنت کہ کور ءِ پتاراں آؤرتگیں مار، کمبوڈیا ءِ جنگل ءِ تہ ءَ درست مُچ کرتگ اَنت، کور ءِ آپ شون ءَ ھرچی کہ کپتگ درست ئِے رُپتگ ءُ آؤرتگ اَنت ئِے،

درچک ءُ دار، جنگل کہ جنگل ءِ چماں درست جنگلی پتار اَنت مرتگیں مُرگ، مُرتگیں کُچک، شیر، گوک، بُڈّ اِتگیں مردم، سنگ ءُ ڈوک درست کور ءَ گون اَنت ءُ دیم پہ نِل بوئیں زِر ءِ جھلانکاں روان اَنت

ھَمک چیز ءِ گور ءَ بڈگ ءَ ھِچ وڑیں وھد نیست، درست جھلانکیں آپ ءِ تہ ءَ بڈان ءُ لیٹ وران اَنت درستاں جھلانکیں توپان بڈینان اِنت، درست آپ ءِ ترندی ءَ چَہ آپ ءَ سَر ءُ چیر بیان اَنت کور ءِ ترندیں لوھڑاں گون اَنت ،

من آئی ءَ را پَسو دات کہ کجام ھم چیز من ءَ چہ دومی چیز ءَ دوستر اِنت گڑا آ تھنا نبشتہ کنگ ءَ اِنت ایشی ءَ ابید ھِچ نیست اگاں ھست اِنت، بس تھنا ھمے یکیں چیز اِنت کہ منی زھن ءُ مجگاں ترگ ءَ اِنت ،آئی ءَ بے تواری ءَ ھِچ نہ گْوشت بس سر سرینت ءُ آئی ءَ دیم آ دیم کُرت، کوپگانی تہ ءَ نیزورکیں سُر سرانکی سما بیت

من اود ءَ چَہ درستاں پیسر درکپ آں اگاں من لھتے سال ودار بہ کن آں کہ آ من ءَ گار بہ کنت، اے جنک ءَ گار بہ کنت اے چُک ءَ گار بہ کنت،

اود ءَ کہ چکانی ھژدری اِنت اود ءَ ھچ وڑیں ترس ءِ زلورت نہ اِنت بلے من زانتگ اَت کہ من ءَ وتی لوگ یل کنگی اِنت من ءَ اد ءَ چہ سوبمندی بیتیں پرانسیسی زبان ءَ کلاس ءِ اول ءَ ایڈ ماسٹر منی مات ءَ گْوش اِیت کہ تئی جِنک ءَ پرانسیسی اول اِنت

منی مات ھِچ نہ گْوش اِیت پرچاکہ آ وش نہ اِنت کہ آئی ءِ بچکیں چُک نہ اِنت کہ پرانسیسی اول ءَ گون نہ اِنت

بد کِرد، منی مات، منی مھروان، جست کنت آ ریازی ءَ اِنت؟ منی مات جست کنت کدی شر بیتگ؟ آئی ءَ پسو رس اِیت کہ وھدیکہ آ ھما وھد ءَ لوٹ اِیت کہ من شر بہ باں ھما وھد ءَ آ شر بیت کنت،
“مادام “پَرانس”

کِسہ روان اِنت سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ ـ