بندیں کوٹی ءِ جِنک (دَھُمی بھر ) – اکیل مراد

بندیں کوٹی ءِ جِنک

(دَھُمی بھر )

اکیل مراد

جُتائی ھَرکجام مردمے ءَ تورین اِیت بَلے پہ زندگی ءَ جتا بیت گڑا مردمے دل یکوئی دِل دِلُک بیت کہ کجام نا کجام روچ ءَ آئی ءَ دُچار بہ آں ،من ءَ یات اِنت کہ منی کستریں برات سَے روچ ءِ تہ ءَ یک نادراھی یے ءِ سوب ءَ بیران بیت کہ آئی ءَ را دل ءَ دروہ اِتگ اَت ھمے سوب ءَ بیران بیت،اے ھما وھد اَت کہ من وتی مات یل کُرتگ اَت اے جاپان ءِ زورگری ءِ زمانگ اَت اے روچ ءَ پد دُرست ھلاس بیت اَنت دُرست اَچ من جتا بیت اَنت ءُ چریشی ءَ پد من آئی ءَ چَہ وتی کسانی بارو ءَ آئی ءِ بارو ءَ ھِچبر جست ءُ پرس نہ کرتگ.

منی واستا منی مات، منی کستریں برات ءِ مرگ ءِ ھمراھی ءَ مُرتگ اَت، ھمے وڑ ءَ کہ منی مستریں برات، من آ بیم ءُ تُرس ءَ ھِچبر بیھال نہ بہ آں کہ آئی ءَ منی تہ ءَ ھنچیں یک سوچناکیں دردے ودّینتگ کہ منی گْور ءَ آئی ءِ ھِچ وڑیں ارزشت نیست آ روچ ءَ پد من ءَ آئی ءِ بارو ءَ ھِچ وڑیں سرپدی ھم نیست اِنت.من انگت ءَ ایشی ءَ پوہ نہ بیتگ آں کہ آئی ءَ چون اے سود وارانی زُرتگیں زَرانی ھلاس کنگ ءَ چون سوبمندی بیتگ؟

یک روچے ءَ آ آیگ ءَ بند بیت من ءَ انگت ءَ ھما چمانی دیم ءَ اوشتوک اِت اَنت کہ آ سادیک ءِ لوگ ءِ کسانکیں مھمان سرو ءَ نشتگ اَت ءُ آئی ءَ سادیک ءِ اسپیتیں چِرکے پاد ءَ اِنت، آ بے تواری ءَ اود ءَ نند اِیت ، ماھانی ماہ، سالانی سال، منی مات ءِ توار اشکنگ بیت آ گریوگ ءَ اِنت ءُ آئی ءَ زاہ دیگ ءَ اِنت ءُ آ وتی کوٹی ءِ تہ ءَ اِنت، آ اود ءَ چَہ درایگ نہ لوٹ ایت، آ کوکّار کنگ ءَ اِنت، آ توار کنگ ءَ اِنت کہ آئی ءِ رندگیری ءَ یل بہ کن اِت،آ کَر اِنت، بے توار اِنت کندگ ءَ اِنت ءُ اود ءَ چَہ نہ سُر اِیت، ءُ پد ءَ یک روچے ءَ آئی ءَ آیگ بند کُت آ نِی مُرتگ مات ءُ دوئیں برات ءِ یاتانی واستا باز دیر گْوستگ ءُ نِی من ءَ اشاں چَہ ھچ وڑیں مھر نیست، نِی من ءَ اے ھم ھیال نہ کنت کہ من ءَ اشاں گوں مھر بیتگ من آ یل کرتگ اَنت.

منی مجگ ءَ ناں کہ آئی ءِ بدن ءِ وشبو، ناکہ منی چماں آئی ءِ چمانی رنگ، من ءَ نِی آئی ءِ توار ھم یات نہ کنت بید ء بیگاہ ءِ وھد ءَ دمبرتگیں رنگے ءَ وش تواریں رنگے ءَ بس انچش کہ آ بیگاہ ءِ وھد ءَ اتکگ آئی ءَ نَرم نَرم ءَ گپ جتگ ،ھما گپانی تہ ءَ آئی ءِ چَمانی اَرس ھم ریتکگ اَنت مدام آئی ءَ بزگیں رنگے ءَ گوں ما گَپ جتگ ،کندگاں من ھم اشکنگ ءَ نہ آں نا کندگے ھست ناکہ کوکّارے ھست ،نِی درست ھلاس بیتگ اَنت، نِی من ءَ ھِچ یات نہ اِنت ھمے سوب اِنت کہ نِی من آئی ءِ بارو ءَ الکاپی ءَ نبشتہ کُرت کن آں، نی آ پَچیں نِمدی ءِ وڑ ءَ روان اِنت.

آ زال سائیگون ءَ نوزدہ سد ءُ سِی ءُ دو ءَ تاں نوزدہ سد ءُ چِل ءُ نھ ءَ نندوک بیتگ ، منی کستریں برات نوزدہ سد ءُ چِل ءُ دو ءَ بیران بیتگ، نی آ ھِچ جاہ ءَ شُت نہ کنت ھمے سوب اِنت کہ آ ھم ھمے مانش ءِ میار بیتگ ،آ نِی ھمود ءَ مانِش ءِ گور ءَ نندوک اِنت آ گْوش ایت کہ بلکیں آ گڈی ءَ پَرانس ءَ واتر کیت، منی چُک ءِ اُمر دو سال بیتگ کہ ما یکے دومیگ ءَ دچار بیتگ ایں ءُ یکجاھی ءَ نِی باز دیر گوستگ اَت اولی گام ءَ سما بیتگ اَت کہ نی یکجاھی ءِ واستا ھِچ پَشت نہ کپتگ.

آئی ءِ واستا مستریں چُک ءَ ابید دُرست ھلاس بیتگ اِت اَنت، آ جھمنندی ءُ مَرگ ءِ واستا آ روباہ ءُ شیرانی وڑ ءُ پیمیں لوگے ءَ بیتگ اَنت چُشکہ لوئی چاردھمی میتگ ءِ رنگ ءَ بیتگ اَنت.

من شُت آں

آ “دُو ” ءِ ھمراھی ءَ جھمنند بیتگ اَنت، آئی ءَ شپ ءَ تُرس اِتگ آئی ءَ وتی پھازگ ءَ یک توپکے زُرتگ “دُو ” میتگ ءِ گڈی لمب ءَ بالاھان ءَ نشتگ ءُ دھکان کاری ءَ بیتگ ءُ آئی ءَ وتی چُک ءِ واستا آمبوآز ءِ نزیک ءَ لھتے زمین گپتگ اَت ،اود ءَ کسانُکیں جنگلے بیتگ چُک ءَ آ درست برائینتگ اَنت.

آئی ءَ ھمے زَراں چَہ پیرس ءَ یک بیکراٹ کلبے ءَ جْوانیں لیبے ءَ گوازین اَت اَنت جنگل ءِ درچک یکیں شپ ءَ پروشی آماچ بیت اَنت، ھمود ءَ کہ منی نگاہ کم کپ اَنت ءُ ھمود ءَ برات ءِ واستا منی ارسانی ھار شَل اَنت.

آ جنگل ءِ اے زَرانی روگ ءَ پدی ندارہ اِنت ھرچی کہ من ءَ یات اِنت ءُ آ ھمے کہ وتی گاڑی ءِ ھمراھی ءَ موں پارناس ءِ دمگ لاکو پول ءِ دیم ءَ وپتگ ءُ شِلِنگ اِنت ءُ آ مِرگ لوٹ ایت.

چریشی ءَ پد من ءَ ھِچ یات نہ اِنت کہ آئی ءَ آ زال ءَ ھرچی کہ وتی میتگ ءِ ھمراھی ءَ کُرتگ، آئی ءِ پریچگ ھم سک گران اِنت ءُ اے آئی ءَ درست وتی مستریں چُک ءِ واستا کرتگ اَنت، چُشکہ اَنوگی آئی ءِ اُمر پنجاہ سال اِنت بلے انگت ءَ کار ءِ بودشت ءَ سر نہ بیتگ.

آ بجلی ءِ انکیوبیٹری ءِ گِر اِیت ءُ آئی ءَ لوگ ءِ پشتی نیمگ ءَ مزنیں نندگ جاھے ءِ کوٹی ءِ تہ ءَ کنت ءُ گیش آئی ءِ نزیک ءَ شَش سد چِیپک ودی بیت چِل گز جاگہ چِیپکانی واستا پُر بیت ءُ چریشی ءَ چَہ انکیوبیٹری ءِ کَلیں ویراں لھتے رد بیت اِنت، گڈی ءَ ھمے بیت کہ لھتے چیپک دان وارت نہ کنت شش سدیں چِیپکانی چُمب یک نیمگے جھل ءُ برزی ءِ سوب ءَ الکاپ ءَ وتی دپ ءَ بند کُرت نہ کن اَنت،ھمے وڑ ءَ آ تُن ءُ شد ءَ مِر اَنت ءُ پد ءَ آ ھِچ بر چیپک نہ دار ایت من ھیک ءَ لگوشتگیں چیپکانی روچ ءَ میتگ ءَ اتکگ اِت آں اد ءَ درستیں توار پرشتگ اِت اَنت ،چریشی ءَ پد مرتگیں چیپک ءُ آیانی ورگانی بدیں بو ھنچُش ترند اَت مات ھمے لوگ ءَ نشتگ ءُ ورگ ءِ ورگ ءَ اَت ءُ من ءَ اُلٹی اتکگ.

آ دو ءُ آ مرد ءِ میان ءَ بیران بیتگ اَت ھما مرد کہ وتی چُک ئِے لیک اِتگ اَت، برزی تبک ءَ مستریں کوٹی ءَ کہ ھمائی ءَ آئی ءَ وتی گُرانڈ ئِے واپینتگ اَنت.

سال ءِ گڈی سارتیں مولمانی وھد ءَ کھریں مولماں چار ءَ بہ گر داں شش گُرانڈ آئی ءِ بِنڈانی نزیک ءَ وپتگ ،ھمے آئی ءِ گُڈی لوگ روبائی ھونڈ آ وتی ھروھدی ءِ روگ ءُ آیگ ءَ ھلاس کنت اے کھول ءِ گڈ سر ءَ من اے گنوک داب ءَ الکاپ ءَ گِندگ ءَ آں، من چار آں اے راست اِنت کہ منی مات گنوکے بیتگ ءُ من ءَ نِی سما بوّگ ءَ اِنت کہ دُو ءُ منی برات ءَ اے گنوک زانتگ، من ءَ اے زانت نہ بیتگ،من انگت ءَ اے نہ زانتگ کہ من وتی مات ءَ گنوکی جاوراں گِند آں ، بلے آ گنوکے بیتگ پیداگ بُوَگ ءِ وھد ءَ گنوکے بیتگ ،آئی ءِ رگانی تہ ءَ پینژار بستگیں ھوناں چَہ گنوکی ءِ ریشگ بیتگ ھمے سوب ءَ آ بِھ نادراہ نہ بیتگ آ جان سلامتی ءَ وتی زندگی ءَ گوازینگ ءَ بیتگ.

دو ءُ آئی ءِ مستریں چُک ءَ ابید دگہ کَس ءَ آئی ءِ بارو ءَ نہ زانتگ، مات ءَ ھمک وھد ءَ جوانیں مھروان بیتگ ءُ آئی ءَ سالانی سال مھرواناں گوں مھر بیتگ ءُ آئی ءَ ھروھد ءَ نوکیں مردم پہ وت ءَ پَٹ اِتگ ءُ گیشتر ورنائیں مردم بیتگ اَنت، دیریں میتگاں جھمنندیں آپسر بیتگ اَنت ،ھمے وڑ ءَ تورین ءَ ھم آئی ءَ باز مھروان بیتگ چریشانی تہ ءَ گیشتر ھما پرانس ءَ نوک آبادی ءَ چَہ واتری اتکگیں مردم بیتگ اَنت.

آئی ءِ کَش ءُ گوراں ھروھد ءَ یکے ناں یکے بیتگ چُشکہ کجام اُمر ءِ مردم بیتگ اَنت مردمانی مجگے دروشم ءَ ھمے سمائی بیتگ کہ آ اے وڑیں زندگ دلیں انسان ءُ اے وڑیں پَچ بالادیں مردمے آئی ءِ وش روئی، چریشی ءَ مردم ءَ بِھ دم نہ برتگ.

کِسہ روان اِنت سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ ـ