ڈاکٹر ناگمان بلوچ
منی ھیالءَ آ 2003ءِ سال اَت۔ عباس علی زیمی چہ کراچیءَ اتکگ اَت۔
من، زیمی، منظور احمد ، مقبول انورءُ منصور راز سَیل ءُ تَرّگءَ تربتءِ زِرباری
نیمگا امامءِ کوہءَ شتیں۔ جمبر ساہیل اتنت ءُ
وشیں کوشے کشّگااَت۔ مئے دلءَ اَت کہ پکنکے کنیں بلے زیمی اِشتاپی اَت۔ آچہ
کراچیءَ اتکگ اَتءُ روچءِ روچ گومازیءَ روگا اَت۔ پمیشکا ما پکنک کوتا کت ءُ ہمے
شَور کت کہ ساہتے کپّے کوہءَ چکّرے جنیں، کائیں۔
ما منظور احمد ءُ مقبول انورءِ گاڑیاں سوار بیتءُ امام ءِ کوہءِ
نیمگا شتیں۔ داوتءِ آپءِ بند پُرّ اَت۔ موسم وش اَت۔ ما بندءِ سرا نشتیں۔ مارا
موسمبی، پکوڑا ءُ دگہ ورگی چیز گون ات۔ نشت ءُ وارت انت۔ چَمّاں نِزوریں منصور
رازءَ گہتگیں موسمبی یے وارت ءُ پدا گاجیل کت۔ منظور احمد ءَ گشت: "منصور،
کورءَ ملتان درگیتکگ، تو دیما ایریں موسمبی یے درگیتک نہ کنئے؟"
منصورءَ گشت: "ملتان یکے، موسمبی باز اَنت"
منصورءَ گشت: "ملتان یکے، موسمبی باز اَنت"
کمکےءَ رند مقبولءَ گشت:
’’برین اِت کوہءِ ٹُلّءَ نندیں۔ اودا وَشتر اِنت۔‘‘
ما پاد اَتکیں بلے زیمی نہ سُرِت۔
’’ہاں۔۔۔تو پاد نیائے؟‘‘ مقبولءَ جست کت۔
’’یار! گوں من نہ بیت۔ منی وزن باز اِنت۔‘‘ زیمیءَ گشت۔
’’ما تئی دَستاں گِریں، سرگیجیں!‘‘ منصورءَ چالاکی کت۔
’’ناں بابا!تو وَت دستءَ گرگءِ سرائے!‘‘ زیمیءَ منصورءِ دہ لَمبرءِ چشمکءِ نیمگا اشارہ کت۔
’’شما چو کن اِت، برو اِت۔ من ءُ زیمی جہلءَ ترّیں۔‘‘ من گشتءُ زیمیءَ منی گپ گپت گوں۔
کوہءَ سرکپانءَ منصورءَ کُوکار کت: ’’بچار زیمی! آپءِ نزیکءَ نہ روئے ۔۔۔ تئی مانا ، سِنگءِ مانا!‘‘
زیمیءَ ’’بُوست بُوست‘‘ءَ کندت۔ کنداں کندانءَ آئیءَ دستءِ گْورا کپتگیں سِنگُکے چتءُ آپءَ چَگل دات۔ سِنگُک آپءَ کپت۔ یکءُ دو ہُردکیں چول رُستءُ پدا دَمانءَ گار بیت اَنت۔ من ھیال کت کہ اگن سِنگُک ءِ بدلءَ زیمیءِ جند آپءَ کپتیں، اَنچیں مزنیں چول پاد اَتکگ اَت کہ آہانی تان آپءِ چاریں کُنڈاں رستگ اتنت۔ من بچکندتءُ زیمیءِ نیمگا چارت۔ آکشءُ گْورءِ ندارگاں دِلگوش اَت۔ چاریں نیمگاں چَمشانکے دیگءَ رَند گشت ئِے:
’’یار! شمئے تماشہ اِنت۔ ہروہدءَ دل لوٹیت شما چہ شہرءَ دَرَتک کن اِتءُ چوشیں وشّیں جاگہاں اَتک کن اِت۔ ما کپتگیں کراچیءَ، ہرجاہ روئے مردم اِنت، شورءُ شاراِنت۔‘‘
من گشت: ’’گڑا بہ لَڈّءُ ہمینگو بیا‘‘
گُشت ئِے: ’’دل وَ لوٹیت بلے پہ من لَڈّگ سک گْران اِنت۔‘‘ کمے بے توار بوتءُ پدا بچکندانءَ دَرّائینت ئِے:
’’وہدے من سک پیرباں گڑا لَڈّاں کایاں! منا چوشیں ڈگارےءِ بندءِ سرا کاپرے بہ بَنداِتءُ بدے اِت۔ زندءِ گُڈّی روچاں اَنچوشیءَ گْوازیناں۔‘‘
’’گڑا منی دعا اِنت کہ تو زیتاں پیر باتئے!‘‘ من دست بُرزءَ کت انتءُ آئیءَ کندانءَ آمین کت۔
’’برین اِت کوہءِ ٹُلّءَ نندیں۔ اودا وَشتر اِنت۔‘‘
ما پاد اَتکیں بلے زیمی نہ سُرِت۔
’’ہاں۔۔۔تو پاد نیائے؟‘‘ مقبولءَ جست کت۔
’’یار! گوں من نہ بیت۔ منی وزن باز اِنت۔‘‘ زیمیءَ گشت۔
’’ما تئی دَستاں گِریں، سرگیجیں!‘‘ منصورءَ چالاکی کت۔
’’ناں بابا!تو وَت دستءَ گرگءِ سرائے!‘‘ زیمیءَ منصورءِ دہ لَمبرءِ چشمکءِ نیمگا اشارہ کت۔
’’شما چو کن اِت، برو اِت۔ من ءُ زیمی جہلءَ ترّیں۔‘‘ من گشتءُ زیمیءَ منی گپ گپت گوں۔
کوہءَ سرکپانءَ منصورءَ کُوکار کت: ’’بچار زیمی! آپءِ نزیکءَ نہ روئے ۔۔۔ تئی مانا ، سِنگءِ مانا!‘‘
زیمیءَ ’’بُوست بُوست‘‘ءَ کندت۔ کنداں کندانءَ آئیءَ دستءِ گْورا کپتگیں سِنگُکے چتءُ آپءَ چَگل دات۔ سِنگُک آپءَ کپت۔ یکءُ دو ہُردکیں چول رُستءُ پدا دَمانءَ گار بیت اَنت۔ من ھیال کت کہ اگن سِنگُک ءِ بدلءَ زیمیءِ جند آپءَ کپتیں، اَنچیں مزنیں چول پاد اَتکگ اَت کہ آہانی تان آپءِ چاریں کُنڈاں رستگ اتنت۔ من بچکندتءُ زیمیءِ نیمگا چارت۔ آکشءُ گْورءِ ندارگاں دِلگوش اَت۔ چاریں نیمگاں چَمشانکے دیگءَ رَند گشت ئِے:
’’یار! شمئے تماشہ اِنت۔ ہروہدءَ دل لوٹیت شما چہ شہرءَ دَرَتک کن اِتءُ چوشیں وشّیں جاگہاں اَتک کن اِت۔ ما کپتگیں کراچیءَ، ہرجاہ روئے مردم اِنت، شورءُ شاراِنت۔‘‘
من گشت: ’’گڑا بہ لَڈّءُ ہمینگو بیا‘‘
گُشت ئِے: ’’دل وَ لوٹیت بلے پہ من لَڈّگ سک گْران اِنت۔‘‘ کمے بے توار بوتءُ پدا بچکندانءَ دَرّائینت ئِے:
’’وہدے من سک پیرباں گڑا لَڈّاں کایاں! منا چوشیں ڈگارےءِ بندءِ سرا کاپرے بہ بَنداِتءُ بدے اِت۔ زندءِ گُڈّی روچاں اَنچوشیءَ گْوازیناں۔‘‘
’’گڑا منی دعا اِنت کہ تو زیتاں پیر باتئے!‘‘ من دست بُرزءَ کت انتءُ آئیءَ کندانءَ آمین کت۔
اَجبیں سودایے اَت۔۔۔ زیمیءَ پیری پمیشا قبول اَت کہ بلکیں آئیءِ
زندءِ اے اَرمان پِیلہ بہ بیت۔ پہ زیمیءَ سودا بَد نہ اَت بلے اَبرَم پہ دِل پہکیں
مردمانی نابُوتنی ئیں واہگاں وتی رہبنداں نہ پْروشیت۔۔۔ پمیشا زیمی پیر بیگءَ پیسر
مُرت! زمانگءِ بے گْوازیں زِرءَ آ اَنچو بُڈّت اَنچو کہ آئیءِ دَور داتگیں سِنگُک
آروچی ڈگارءِ گْورمیں آپءَ کپت۔ زیمی بُڈّتءُ گار بوت بلے آئیءِ پِیلہ نہ بیتگیں
اَرمان اَنگت منی دلءَ چَول جنان اِنت۔ ءُ برے برے کہ من زیمیءِ تْرانگءَ کپاں،
منی چمّانی دیما آپءَ پُرّیں ڈگارےءِ بندءِ سرا بستگیں کاپَرے کئیت کہ آئیءِ چیرا
پیرمردے نشتگ۔۔۔!
ایشیءَ اوں بوانیت
 |
مَسیتءِ کہیر |
