مَسیتءِ کہیر

ڈاکٹر ناگمان بلوچ

منا شرّیءَ یات نہ کنت بلے منی ھیالءَ1991 یا 92ءَ من اولی رندءَ مراد ساحر دیست۔ کراچیءَ چد ءُ پیش ہم یک برے منی سر کپتگ اَت بلے آوہداں من سیوا کُنج ہاسٹلءَ لہتے سنگتانی کرّا داشتگ اَت بلے اے رندی من عید محمد عیدءِ ہمراہ اتاں ءُ کْوہنیں گولیمارءَ سیادانی کرّاداشتگ اَت۔

وہدے من سہی بیتاں کہ مراد ساحرءِ لوگ ہم ہمدا اِنت من عیدءَ را گشت منا بر ساحرءَ چاراں۔ عید وَت مہمانے اَت ءُ لوگءُ دَمکاں شریءَ واکُوب نہ اَت۔ آئیءَ غنی نقش گپت ءُ ما سئیں دیم پہ مراد ساحرءِ لوگءَ شتیں۔

آئیءِ لوگ بدحالیں، تَنکیں دَمکےءَ اَت۔ غنی نقش ہمے تَنکءَ گار بوت۔ وہدے پدا اتک پیرمردے آئیءِ ہمراہ اَت۔ پیرمردءَ مارا وش اَتک ءُ جوڑی کت۔ نزیکءَ چِلّی ئیں ہوٹلکے ہست اَت۔ ما پاٹی یے ءِ سرا نشتیں۔

وہدے عیدءَ گشت واجہ ساحر! اے ناگمان اِنت۔ چہ بل نگورءَ اتکگ گڑا ساحرءَ یک برے پدا منا گپت ءُ گُلائیش کت ءُ چہ من جست کت: ’’ تو بلّءِ جندءَ نشتگ ئے؟‘‘
من گشت: ’’ہو‘‘
’’بلّءِ مسیتءِ کرّا ڈَگّریں کہیرے ہست اَت، چون اِنت؟‘‘
من ھیران بیتاںءُ جست کت: ’’واجہ، تو مسیتءِ کہیرءَ چوں زانئے؟‘‘
گُشت ئِے: ’’تو نہ زانئے؟ من بنیادءَ نِگْورءِ مردمے آں۔‘‘
من گشت: ’’چو من زاناں بلے مسیتءِ کہیر بلّءَ اِنتءُ تئی لوگ شیہانی سیچیءَ بیتگ۔‘‘
ساحرءَ گشادیءَ گشت: ’’اڑے.. من بلّءَ ہوں بیتگاں۔ کسانیءَ مسیتءِ کہیر مئے لَیبجاہ بیتگ۔ ما گرماگی نیمروچاں ہمے کہیرءِ ساہگءَ کپّگی کتگ، مَجولی کتگ، چِیکّو بستگ چِیکّتگ۔۔۔‘‘

آئیءَ دْراجیں گینسارتے کشّت۔ من پیریں ساحرءِ دیمءِ کْرِچکانی تہا آئیءِ گاریں کسانیءَ شوہاز کنان اتاں۔

ما داں شرّیں دمانےءَ نشتیں۔ گپ ءُ رپ جت۔ ساحرءَ نگْورءِ باروا چہ من ہِیرت ہِیرتءَ جست کت۔ نگورءِ دَگّ، لَین، آسراتی، اسکول، اِسپتال، اودءِ مردم ءُ ۔۔۔ مَسیتءِ کہیر!‘‘

وہدے ما پہ روگءَ پاد اَتکیں گڑا پدا منا گلائیش ئِے کت ءُ گشت ئِے: ’’مسیتءِ کہیرءَ سلام کن!‘‘

منی دلءَ دردے چِست بوت۔ پیریں ساحرءِ لُنٹ کندگا اتنت بلے زِریں چمّانی تہا کسانیءِ تْرانگانی جٗون تْرپّل اتنت۔۔۔ من آئیءِ زہیرواریں سلام وتی دلءِ دامنءَ بست اَنت۔

وہدے من بل نگورءَ رَستاں بسءَ ایرایگءَ رند تچکا لوگءَ روگءِ بدلءَ مسیتءِ کہیرءِ نیمگا مان تَرّتاں۔ گِنداں داں مسیتءِ کہیر وتی جاہءَ نہ اِنت۔ من جست کت گڑا نزیکءِ دُکاندارےءَ گشت کہ ہپتگے بیت کہیرمسیتءِ پیش امامءَ بُرّائینتگ کہ کہیر پیر اِنت ءُ ساہگ ئِے تَنَکّ اِنت۔

ایدگہ روچءَ من کہیرءِ گُڈّگءِ باروا مراد ساحرءِ سرا کاگدے راہ دات۔ کاگد مہتاک ’’بلوچی لبزانک‘‘ءِ ڈَسّ ءُ نِشانءَ اَت۔ نہ زاناں رست ئِے یا ناں، جواب ئِے نہ یَتک۔

مرچی کہ ناں مراد ساحر زندگ اِنت ءُ ناں مسیتءِ کہیر۔۔۔ من گوں آئیءِ امانتیں سلاماں نشتگءُ ھیال 

کناں کہ ساحر ءِ تالِہ چو مسیتءِ کہیرءَ اَت۔ وتی وہداں دِلسریں ساہگے ات۔ وہدے پیر بوت، ساہگ ئِے

تَنَک بوت، پیش امامءَ گُڈّت۔