آزمانکار:
عالیہ شاہ
کس نزانت کہ کئی ہمدرور انت
مہر ہمودا بیت کہ گمان مبیت
گْوربامیں تَنیگ ءَ بالی مُرگ ہم بالا نہ شُتگاں ہر نیمگ ءَ چمّاں شانک دَئے کمو رُژنائی کمو تہاری اِنت دِل گشی کمو
انگت ءَ بوپس بلّے روچ برز بیت گڑا پاد کایاں من۔ ۔ ۔
گیٹ ءَ توار کُت‘ ٹُک ٹُک!
ہماز: ہمیشیں بی بی پری اتک، سُہب ءِ فجر ءَ ہمدا پانگئیں نئیلی کہ مردُم بوپسی کمو، من مرچی گیٹ ءَ پچّ نکناں بلئِے رؤتیں!
بلے گیٹ یکّے ءَ پچّ کُت ءُ پری اَتک، اسلام علیکُم! شُما وابے انگت ءَ؟؟
نازینک: واعلیکم سلام جی آؤ انگت ءَ مہلا اِنت تو ہال کن مرچی چے ھلایتگ تو اتکگے؟
ہماز: گْوربام ءَ تئ دزگْہار ہمدا پانگئیں روچے چیزے ئے رندا کیتیں۔ انگت ءَ گشی شُما واب ئے تئ وڑا ما گنوک نئیں کہ فجرءَ دگرانی لوگ ءَ بْروئیں۔ ۔!!!
پری: ( پِنچکے دات ) زانا من پہ تئ واستہ اتکگاں منی وَ دزگْہار ئے لوگیں من کایاں۔ ۔ تو وتی وپسگے کارا کن۔ نازی تئ بْرات چونیں شیطان ءِ کدی شر بیت باریں!
نازینک: ھاھاھا چوناہاءَ منی بْرات ءِ مٹ نیست بس ترا گندیت کمو چِڑّیت تو فجرءَ کائے واب ءِ ھراب کنءِ پمے ھاترءَ۔
ھیر !تو ھال کن چیا اتکگے۔ ۔؟
پری: من بے حیال بوتگاں شَکر ھلایتگاں اڑے کمو شکر بدئے گوں۔
نازینک: بلے! برو مات چُلائیں دنت۔ پری راہ گیپت پہ چُل ءِ نیمگ ءَ کہ ہماز ءَ چہ کمبل ءِ توکا آواز دات پری بچار دزّی نکنے شکر ہاں گوں ڈبہ ءَ نزورئے نروے تئ راشن وَ ہر روچ ھل انتءِ! (ہماز ءِ مات ءَ آواز دات) ہمُل جان نہ گُشاں چوش، بیا بانک من ہمدا ہاں۔
ہماز: من زانا چے گُشتگ تئ بانُک ءَ را؟
ساھتے ءَ رَند پری شُت وتی لوگ ءَ، ءُ روچ بروز بوت سرا اتک، دْرست وتی کاراں گوں دلگوش بوتاں ہَماز پاد اتک ءُ جانشوتگ ءَ شُت، نازینک ءَ روپگ چِت ءُ لوگ ءِ دیمے روپگ بندات کُت۔ مات ءُ پت وتی تھت ءِ سرا نشتگ اتّاں گپ ءَ اتاں۔ ۔ ہَماز ئے پتّ گوں ہماز ءَ مات ءَ، ہمُل ئے مات،
گیٹ ءَ توار کُت‘ ٹُک ٹُک!
ہماز: ہمیشیں بی بی پری اتک، سُہب ءِ فجر ءَ ہمدا پانگئیں نئیلی کہ مردُم بوپسی کمو، من مرچی گیٹ ءَ پچّ نکناں بلئِے رؤتیں!
بلے گیٹ یکّے ءَ پچّ کُت ءُ پری اَتک، اسلام علیکُم! شُما وابے انگت ءَ؟؟
نازینک: واعلیکم سلام جی آؤ انگت ءَ مہلا اِنت تو ہال کن مرچی چے ھلایتگ تو اتکگے؟
ہماز: گْوربام ءَ تئ دزگْہار ہمدا پانگئیں روچے چیزے ئے رندا کیتیں۔ انگت ءَ گشی شُما واب ئے تئ وڑا ما گنوک نئیں کہ فجرءَ دگرانی لوگ ءَ بْروئیں۔ ۔!!!
پری: ( پِنچکے دات ) زانا من پہ تئ واستہ اتکگاں منی وَ دزگْہار ئے لوگیں من کایاں۔ ۔ تو وتی وپسگے کارا کن۔ نازی تئ بْرات چونیں شیطان ءِ کدی شر بیت باریں!
نازینک: ھاھاھا چوناہاءَ منی بْرات ءِ مٹ نیست بس ترا گندیت کمو چِڑّیت تو فجرءَ کائے واب ءِ ھراب کنءِ پمے ھاترءَ۔
ھیر !تو ھال کن چیا اتکگے۔ ۔؟
پری: من بے حیال بوتگاں شَکر ھلایتگاں اڑے کمو شکر بدئے گوں۔
نازینک: بلے! برو مات چُلائیں دنت۔ پری راہ گیپت پہ چُل ءِ نیمگ ءَ کہ ہماز ءَ چہ کمبل ءِ توکا آواز دات پری بچار دزّی نکنے شکر ہاں گوں ڈبہ ءَ نزورئے نروے تئ راشن وَ ہر روچ ھل انتءِ! (ہماز ءِ مات ءَ آواز دات) ہمُل جان نہ گُشاں چوش، بیا بانک من ہمدا ہاں۔
ہماز: من زانا چے گُشتگ تئ بانُک ءَ را؟
ساھتے ءَ رَند پری شُت وتی لوگ ءَ، ءُ روچ بروز بوت سرا اتک، دْرست وتی کاراں گوں دلگوش بوتاں ہَماز پاد اتک ءُ جانشوتگ ءَ شُت، نازینک ءَ روپگ چِت ءُ لوگ ءِ دیمے روپگ بندات کُت۔ مات ءُ پت وتی تھت ءِ سرا نشتگ اتّاں گپ ءَ اتاں۔ ۔ ہَماز ئے پتّ گوں ہماز ءَ مات ءَ، ہمُل ئے مات،
ہمُل جان نوں مزن ءُ لائک ایں ماشاءاللّٰه تئ دل
نہ گشیت کہ نشارے بہ بی مارا؟
نازینک ءَ آواز دات ابا پری چونیں ہمُل ءِ
واستہ؟
جواب ءِ دئیگ ءَ ساری ہَماز دراتک ءُ اتک وتی گدئے مٹّ کُتگ اتاں چو وتارا سالونک ءَ کُتگ ات ئِے ءُ گشتے امّاں من مرچی دیر کناں بلکیں آیگ ءَ سنگتانی گوم ءَ رؤگ ءَ آں پِکنک ءَ پریشان مہ بے۔ ۔
لوگ ءِ مردم ہاں پجیگ ءَجواب دات شرّیں واجہ! ہماز شُت وتی سنگتانی کرا کہ اُودا دُرستیں بچک ہاں دیوان کُتگ ات ءُ کندگ مسکرا کنگ ءَ اتاں۔ ۔
جواب ءِ دئیگ ءَ ساری ہَماز دراتک ءُ اتک وتی گدئے مٹّ کُتگ اتاں چو وتارا سالونک ءَ کُتگ ات ئِے ءُ گشتے امّاں من مرچی دیر کناں بلکیں آیگ ءَ سنگتانی گوم ءَ رؤگ ءَ آں پِکنک ءَ پریشان مہ بے۔ ۔
لوگ ءِ مردم ہاں پجیگ ءَجواب دات شرّیں واجہ! ہماز شُت وتی سنگتانی کرا کہ اُودا دُرستیں بچک ہاں دیوان کُتگ ات ءُ کندگ مسکرا کنگ ءَ اتاں۔ ۔
بیا بیا تئ نام
ءَ گرگ ءَ اتیں ہالاں بدئے تو یار گار ءِ
کدیگین ئے ۔ ۔؟؟
ہماز: آؤ یار چون کن ءِ۔ ۔
جیئند: مرچی پدا زانا پَری اتک ءَ تئ واب ءِ ھراب کنگ ءَ ھاھاھاھا؟
ہماز: آؤ یار چون کن ءِ۔ ۔
جیئند: مرچی پدا زانا پَری اتک ءَ تئ واب ءِ ھراب کنگ ءَ ھاھاھاھا؟
ہَماز: آؤ یار اِے شُوم ہر وہدہ ءَ کیتیں روچ ءِھراب
کنگ ءَ منّی۔
دُرستیں سنگتاں درائینت:
ھاھاھا یار تئ دیدار ءَ کیتیں تو منّئے نہ منّئے کہ اِے تئ واستہ کیتیں تئ دوستی
ءَ۔۔
ہماز: من نہ لوٹاں ایشیءِ دوستی ءَ شُما وتی کارا کن ایت ناں پروک ءَ سوچ ءِ ،سرا درد مدیے۔ ۔ ۔ ۔
بچکاں کندایت مسکرا باز کُت ءُ راہ گپّتاں دیم پہ کوہ ءَ پکنک ءَ ترئگ ءُ سیلءَ ہمے وڑا اشانی روچ گوست ءُ بیگہ بوت موسم سکّ سرد ءُ وشّ اَت داں شپ بوت، شپ انچو یکدم تہار ماہی اَت کہ چمّ پہ چمّ ءَ میم نبوت۔ ۔ ۔ بلے بچکاں اِے روڈ راہ انچو رُژان ءَ کُتگ ات گوں وتی کَندگ ءُ ککاہانی گوں گشئے روچ اَت۔ ناں تُرس اَت ناں بیم۔ ۔ ۔
ہماز: من نہ لوٹاں ایشیءِ دوستی ءَ شُما وتی کارا کن ایت ناں پروک ءَ سوچ ءِ ،سرا درد مدیے۔ ۔ ۔ ۔
بچکاں کندایت مسکرا باز کُت ءُ راہ گپّتاں دیم پہ کوہ ءَ پکنک ءَ ترئگ ءُ سیلءَ ہمے وڑا اشانی روچ گوست ءُ بیگہ بوت موسم سکّ سرد ءُ وشّ اَت داں شپ بوت، شپ انچو یکدم تہار ماہی اَت کہ چمّ پہ چمّ ءَ میم نبوت۔ ۔ ۔ بلے بچکاں اِے روڈ راہ انچو رُژان ءَ کُتگ ات گوں وتی کَندگ ءُ ککاہانی گوں گشئے روچ اَت۔ ناں تُرس اَت ناں بیم۔ ۔ ۔
ہمیشاں چہ یکّ بچکے ءَ گُشت: اڑّے سنگتاں شُما
ہال کنئے باریں دیما ارادہ چی ایں نوں وانگ وَ ہلاس بوت! من وَ ارادہ کنگ
ءَ آں کہ مردم نوں سور بکن۔ ۔ ۔
ہَماز: تو سَکّیں اَڈالیں بچکے ءِ تئ انوں سور ءِ وہدیں ما تَنیگہ زندگی شرّی نہ گْوازینتگ وانگ ءَ مارا کُشتگ نوں دِگہ قہریں جنئِے ءِ لِلکّے بکوشی مارا نکنے ہمے کار ءَ سک گار بہ گنوک۔ ۔ ۔
بچکاں کندایت: ھاھاھاھا ولّہ
ہَماز: تو سَکّیں اَڈالیں بچکے ءِ تئ انوں سور ءِ وہدیں ما تَنیگہ زندگی شرّی نہ گْوازینتگ وانگ ءَ مارا کُشتگ نوں دِگہ قہریں جنئِے ءِ لِلکّے بکوشی مارا نکنے ہمے کار ءَ سک گار بہ گنوک۔ ۔ ۔
بچکاں کندایت: ھاھاھاھا ولّہ
اَزہام:
یار راست گشی من وَ گُشیں کم چہ کم منا 40 سال بی نوں سور کئیں۔ جنینانی سراں انو مے کوپگ نہ سگ انت ۔ ۔
دْرست وتی حیالاں درشان کنگ ءَ ات انت ءُ یکّے دومی ءَ کلاگ گرگ ءَ ات آں وہدے کہ اشاں حیال کُت ما سکّ بے وہد کپتگیں11 بج ءَ چے گوستگ گڑا دْرستاں یکّے دومی ءَ را اجازات کُت ءُ وتی وتی لوگ آں رہادگ بوتاں۔ ۔ ۔ ہَماز اتک وتی گیٹ ءِ دپ ءَ چارایت ءِ کہ گیٹ بندیں گڑا چو دزّانی وڑا وتی لوگ ءِ دیوارا چے سرکپت لوگ ءَ پہ ُتیرت چار ایت ءِ دْرست واباں گڑا حاموشی ءِ گوما گامے ایر کناں کُتاں ءُ لوگ ءَ شُت ءُ گوں وتی بوٹاں وپت واب کپت سُہب ءَ چمّے پچ کُتاں چاری 9 بجیں مات ہمدا نزیک ءَ نشتگ ءُ ودارا ئیں کہ کدی چمّاں پچ کن لاڑکیں بچک منی۔ ۔
ہماز: اماں جان چونے مرچی تو مہلا منی کرا نشتگئے ھیری۔ ۔؟
ہَماز ءِ مات: جی آؤ منی جگر! چیا من وتی واجائیں بچّ ءَ مچاراں!
ہَماز بچکندایت: بلئے اماں جان تو کہ نہ چارے گڑا کہ بچاری۔ ۔ ۔ ۔
ہماز ءَ وتی سر مات ءِ کٹءَ ایر کُت بدے باریں ہالاں۔ ۔
دْرست وتی حیالاں درشان کنگ ءَ ات انت ءُ یکّے دومی ءَ کلاگ گرگ ءَ ات آں وہدے کہ اشاں حیال کُت ما سکّ بے وہد کپتگیں11 بج ءَ چے گوستگ گڑا دْرستاں یکّے دومی ءَ را اجازات کُت ءُ وتی وتی لوگ آں رہادگ بوتاں۔ ۔ ۔ ہَماز اتک وتی گیٹ ءِ دپ ءَ چارایت ءِ کہ گیٹ بندیں گڑا چو دزّانی وڑا وتی لوگ ءِ دیوارا چے سرکپت لوگ ءَ پہ ُتیرت چار ایت ءِ دْرست واباں گڑا حاموشی ءِ گوما گامے ایر کناں کُتاں ءُ لوگ ءَ شُت ءُ گوں وتی بوٹاں وپت واب کپت سُہب ءَ چمّے پچ کُتاں چاری 9 بجیں مات ہمدا نزیک ءَ نشتگ ءُ ودارا ئیں کہ کدی چمّاں پچ کن لاڑکیں بچک منی۔ ۔
ہماز: اماں جان چونے مرچی تو مہلا منی کرا نشتگئے ھیری۔ ۔؟
ہَماز ءِ مات: جی آؤ منی جگر! چیا من وتی واجائیں بچّ ءَ مچاراں!
ہَماز بچکندایت: بلئے اماں جان تو کہ نہ چارے گڑا کہ بچاری۔ ۔ ۔ ۔
ہماز ءَ وتی سر مات ءِ کٹءَ ایر کُت بدے باریں ہالاں۔ ۔
ہماز ءِ مات: تو منا بگُش
ترا کہ دوست بی کئی گوما سانگ کن ءِ؟
ہماز: انچو گوشاد گوشاد ءَ پاد اتک ءُ نشت گشئیگاں زومہَ وارت:
ہماز: انچو گوشاد گوشاد ءَ پاد اتک ءُ نشت گشئیگاں زومہَ وارت:
چے گُشت؟؟ وَ سرا وت منا
کہ دوست بی چونیں گپے ہمیش؟؟ دوشی زانا شُما چے وارتگ وپتگے مرچی فجرءَ منا دلترک
کنگ ءِ؟ وتی لاڑکیں چُک ترا دل بی اماں جان سُہب ءِ فجرءَ چُشیں بد دعا دئیے!
مات: بس بس نالوٹی نوں انچو ہونر مکن تچک ءَ بگُش اگاں نہ گشئے گڑا من تئ سانگ ءِ واستہ پری ءَ زوراں۔ ۔
مات: بس بس نالوٹی نوں انچو ہونر مکن تچک ءَ بگُش اگاں نہ گشئے گڑا من تئ سانگ ءِ واستہ پری ءَ زوراں۔ ۔
ہماز:
اےے اماں! ترا پہ من ہمے آڈال شات بوت پنڈوکیں دپ
لوٹوکے ہر روچ کئیت پہلان چیز ءَ بدئے اشی ءَ مارا انچو وار کُتگ نشارے کن ئے؟
مات: نند منی کشا تو۔ ۔ تو چو زانے تو کہ وانگ ءَ بوتگے اِدِا نہ بوتگے من نہ دیستگ کہ پری اتکگ مئے لوگءَ بلے من شر چارایتگ تو کہ ہمدا بہ لوگءَ بہ گڑا نو کئیتیں۔ ۔ تو اگن 3 روچا لوگءَ میائے گڑا نہ ایت ئیں۔ ۔ تئی دل زانت پری ءَ لوگ ءَ ہچّ تنگی نیست پہ بهانہ کیت چیز لوٹیت۔۔
ہماز: ہمے گپیں نہگڑا ہمے واستا ءَ زاہر کیت ایں۔۔۔۔
مات ءُ چُک ہمے گپ ءَ اتاں کہ بی بی پری اتک ءُ رست عمرے مزنیں ہر جاگہ نامے بگر جاگہ ئے بروپ، اماں
ترا کیا گُشت انوں نامے بگر! پری اَدہ یکّ روچے من تئ لاڑوک ءَ جناں سکّ جنانیں ہر وہدہ ءَ توک ءَ گونیں گوں وار نہ دنت کہ دگرے جواب بدنت۔
ہماز: برو کن اَڈال نکرز اِتگ ئیں۔
ہماز ءِ مات ءَ دست سرا کتاں: یا پروردگار! چونیں نگبھت ئیں چُکے شُما چیا چو مِڑئے ہر وہدءَ؟
پری: ادہ من کدی مڑاں گوں وت پیش کپی ترا وَ دل نبیت من نئیاہاں شُمے لوگ ءَ نوں۔ ۔
ہماز: شُکریں اللّٰه ءِ ھیراتے پرایں منا گڑا۔ پری زہر زہرہ در کپت ءُ شُت، بلے ہماز ءَ سک کندایت ءُ کلاگ گپت وہدے کہ شُت داں دیراں پد ہماز گشت اماں تئ نشار من تاچینت۔ ۔ نوں منا مہ گُش کہ اشی ءَ بگر۔ ۔
مات: منا انچو گمان بیت کہ یکّ روچے تو وت مرادی بہ ءُ وت منا گشئے کہ کن پری ءَ گوں سانگ کناں۔
ہماز: ھاھاھا اماں، منّئے نہ منّئے کہ من پری ءَ نگراں۔ ۔
وہد وتی گاماں روان اَت ہرچی وتی ھساب ءَ روان ات ہفتگے گوست داں ہماز ءَ گمان بوت کہ پری وَ ہما ایں کہ منی مسکرا گوں نہ آیگءَ انت گندگ نبوگائیں۔ جیڑگ ءَ لگیت کہ من چو جُست بکناں گْہارا کہ پری اتکگ اگاں ناں منا وَ کلاگ گراں بلئے اِدِءَ اودا دست جتئِے اِدِا چاریت اودا چاریت برے شُت گیٹ ءِ دپ ءَ بارے مچّانی چیر برے کونرے سرا سر کپت، گیٹ ءَ توار کُت چمے ہمودا اتاں۔ ۔ ۔ گڑا اناگہی گْہار پوہ بوت کہ ہماز چے شوہازگ ءَ ایں۔ ۔
نازینک: اتک ءُ بْرات ئے کرا کونر ءِ چیرا گشی: ہمو تئ سنگتِے اتکا ترا لوٹگ ءَ ایں گشی باز روچیں تو نئے اتکگ ءِ۔
ہماز: یکّے دیم دے بگُش باندا کایاں مرچی ڈنّئے روگ ءِ موڑ نہ ایں باریں چیا دل نالوٹگ ءَ ایں۔
نازینک: پری ءِ لوگ ءَ منا رسین ہالے گراں آیگ ءَ نہ ایں باریں چونیں۔ ۔
مات: نند منی کشا تو۔ ۔ تو چو زانے تو کہ وانگ ءَ بوتگے اِدِا نہ بوتگے من نہ دیستگ کہ پری اتکگ مئے لوگءَ بلے من شر چارایتگ تو کہ ہمدا بہ لوگءَ بہ گڑا نو کئیتیں۔ ۔ تو اگن 3 روچا لوگءَ میائے گڑا نہ ایت ئیں۔ ۔ تئی دل زانت پری ءَ لوگ ءَ ہچّ تنگی نیست پہ بهانہ کیت چیز لوٹیت۔۔
ہماز: ہمے گپیں نہگڑا ہمے واستا ءَ زاہر کیت ایں۔۔۔۔
مات ءُ چُک ہمے گپ ءَ اتاں کہ بی بی پری اتک ءُ رست عمرے مزنیں ہر جاگہ نامے بگر جاگہ ئے بروپ، اماں
ترا کیا گُشت انوں نامے بگر! پری اَدہ یکّ روچے من تئ لاڑوک ءَ جناں سکّ جنانیں ہر وہدہ ءَ توک ءَ گونیں گوں وار نہ دنت کہ دگرے جواب بدنت۔
ہماز: برو کن اَڈال نکرز اِتگ ئیں۔
ہماز ءِ مات ءَ دست سرا کتاں: یا پروردگار! چونیں نگبھت ئیں چُکے شُما چیا چو مِڑئے ہر وہدءَ؟
پری: ادہ من کدی مڑاں گوں وت پیش کپی ترا وَ دل نبیت من نئیاہاں شُمے لوگ ءَ نوں۔ ۔
ہماز: شُکریں اللّٰه ءِ ھیراتے پرایں منا گڑا۔ پری زہر زہرہ در کپت ءُ شُت، بلے ہماز ءَ سک کندایت ءُ کلاگ گپت وہدے کہ شُت داں دیراں پد ہماز گشت اماں تئ نشار من تاچینت۔ ۔ نوں منا مہ گُش کہ اشی ءَ بگر۔ ۔
مات: منا انچو گمان بیت کہ یکّ روچے تو وت مرادی بہ ءُ وت منا گشئے کہ کن پری ءَ گوں سانگ کناں۔
ہماز: ھاھاھا اماں، منّئے نہ منّئے کہ من پری ءَ نگراں۔ ۔
وہد وتی گاماں روان اَت ہرچی وتی ھساب ءَ روان ات ہفتگے گوست داں ہماز ءَ گمان بوت کہ پری وَ ہما ایں کہ منی مسکرا گوں نہ آیگءَ انت گندگ نبوگائیں۔ جیڑگ ءَ لگیت کہ من چو جُست بکناں گْہارا کہ پری اتکگ اگاں ناں منا وَ کلاگ گراں بلئے اِدِءَ اودا دست جتئِے اِدِا چاریت اودا چاریت برے شُت گیٹ ءِ دپ ءَ بارے مچّانی چیر برے کونرے سرا سر کپت، گیٹ ءَ توار کُت چمے ہمودا اتاں۔ ۔ ۔ گڑا اناگہی گْہار پوہ بوت کہ ہماز چے شوہازگ ءَ ایں۔ ۔
نازینک: اتک ءُ بْرات ئے کرا کونر ءِ چیرا گشی: ہمو تئ سنگتِے اتکا ترا لوٹگ ءَ ایں گشی باز روچیں تو نئے اتکگ ءِ۔
ہماز: یکّے دیم دے بگُش باندا کایاں مرچی ڈنّئے روگ ءِ موڑ نہ ایں باریں چیا دل نالوٹگ ءَ ایں۔
نازینک: پری ءِ لوگ ءَ منا رسین ہالے گراں آیگ ءَ نہ ایں باریں چونیں۔ ۔
ہماز ءِ چمّ گشئیگاں رُژنا
بوتاں انچو گْوشاد گوشادءَ گُشی آؤ راستی وتی
دزگْہار ءِ ہالاں بدئے چیا گاریں باریں گندگ نبوھگءَ انت ؟
نازینک: بچکندایت آؤ ہاں ترا منی دزگْہارے کدی ءَ تانو گم پر بوت۔؟
ہماز: اناگہ دپ ءَ چے دراتکے: ہما ایں داں ندیستگ!
نازینک: ہاں!!
ہماز: ہچّ تو نوں اَڑالی مکن من انچو بس جُست کُت ترا من وَ وشّاں مئیت ئیں دل چْنڑ۔
نازینک: ھاھاھا منی حیال ءَ دِل چنڑءَ دل چنڑاں چْنڑان ءَ یکے ءِ دل وتی پاداں گوں بُرتگ گوں!!!
بْرات ءُ گْہار ہمے کسّہ اتاں کہ دلساپ اَتک ءُ رست نازینک یکّ چمے وتی برات ئے نیمگ ءَ چارایت کہ چو گُلاب ءِ پُل ءَ سْرپت چو گْشئیگاں سُہب ءِ نودہاں سرا شنزایتگ ءَ۔ ۔ ۔
پری: شُما دوئیں چو بوتے وڑا منا چو چیا چارگ ءَ ئے بزاں؟
ہماز: توپیداک اَتئے منی ھیال ءَ ترا دو پسی کانٹ پرات!
نازینک: بچکندایت، دیریں تو نئے اتکگ ءِ چیا تئ واستہ مردمے ءَ وش نبوتگ۔
پری: باور نہ کن! منا کس وتی مٹّ ءُ دَرور نکنت!
نازینک ءَ دست گپت ءُ لوگ ءِ نیمگ ءَ شُتاں نالوٹی چُشیں گپ مہ کن کسی گپاں دل ءَ مہ کن بیا رؤاں لوگ ءَ، رؤگ ءَ اتاں کہ پری ءَ چکّ جَت ءُ ہماز ءِ نیمگ ءَ چارایت، ہماز ہم چارگ ءَ ات۔ ۔ وہدے کہ پری شُت ہمے گپّ آئی ءِ دل ءَ چو تیزیں کارچے لگیت۔ ساھت ءُ دمان آئی گْوشاں ہمے گپ ءُ پری ءِ آواز آیگ ءَ ات کہ منا کس وتی مٹّ ءُ دَرور نہ کنت۔ ۔ 4.5 روچا داں ہماز ناں سنگتانی کرا روت نہ بان ءَ چے در کئیتیں بس نشتگ، گوں ہمے جیڑیت وت نزانت کہ چیا من جیڑگ ءَ آں۔ ۔ ۔
دروازگ اناگہئی پچّ بیت ءُ یکّے کئیتیں ہماز سرا چست نکنت ءُ نچارایت کئیں آئی دلا گْہاریں۔ ۔
ہماز: نازو چی لوٹئے تو؟
آواز اَتک: من پری آں۔ ۔ نازینک نام گیپت کہ تئ تبیت وش وش نہ ایں گڑا اتکوں ہالے گرگ ءَ چونے تو؟
ہماز: وت بیمار کتگ وت کائے ھال پُرسی ءَ؟
پری: منی ھیال ءَ من ہچّ نہ کُتگ ترا۔ ۔
تو!!! تو منی واب ءُ آرام دْرست بْرتگاں۔
پری: بہ بکش منی چُشیں ارادہ نبوتگ۔
ہماز: پاد اتک ءُ پری ءِ دستے گیپت ءُ وتی نزیک ءَ نندگئے گُشتِے پری نشت کرءَ چارت ئے کہ مرچی ہماز ءِ چمانی تہا وَ دگہ چیزے گندگ ءَ پیداکیں پیش ءَ شیطانی بوتگ پہ من بلے مرچی دنیائِے بدل ایت، مہر گندگ بوگائیں۔
پری: تئ چمّ زاناں سوچنت اَرس دئیگ ءَ انت چیا؟
ہماز: گنوک!
پری: پرچا؟ ڈاکٹر ءَ برو وتی تبیت ءَ وش کن۔
ہماز: اَڑالیں جِن من بیمار نئیاں!
پری: گڑا چونیں ترا مرچی نہ شگانے نہ داوا نہ گپے گُشت منا انچو حاموش ءِ گشئیگاں تئ ھزانگ پُلگ بوتگ!
ہماز: آؤ منی ھزانگ پُلگ بوتگ دزّ وت اتکا بلے کُجام دُز ءَ دُزیءَ چے پد منّیتگ؟
پری:چے متلب تئ؟
ہماز: منی جند برت ترا ہچّ سمّا پر نیست۔ ہمائیں تو زہر کُتگ ءَ شُتگے من نزاناں من کُجاآں من ترا نگنداں ترا پٹّاں ترا چارگ لوٹاں من ہچّبر نزانتگ کہ تو منی دل گوں وت ءَ کُتگ ہِنچو وہدیں۔
پری: منی واستہ وتارا ہنچو پریشان مہ کن من وَ پنڈوکِے آں دپ لوٹوکِے آں جاگہ ئِے تو ءِ من نئیاں من تئ دَرور نئیاں ترا اللّٰه ءَ ہنچو داتا کہ تئ دَرور ءُ تئ لائکیں ترا رسیت۔ ۔ ۔ من تئ دیم ءَ ہچّے نئیاں پہ منا ہنچو مہ جیڑ۔ اِے مہر نہ اِنت بس تئ وہم ءُ ھیالاں چیزے روچ منا ندیستگ تو چمیشکءَ ۔ ۔
ہماز: سَکّیں آڑالے ءِ تو شہپانِے شہماتے گُوش بن آڑال من تئ گوما مسکرا کُت ءَ جنگ کُت ءَ تو مرچی منا گُشئے تو منی لائک نئے زُور وتارا جنائین ءِ نوں۔ ۔
پری: چمّ اَرس آں گوں: جَت کنئے وَ آؤ بجن۔
ہماز: پرُوک منی ارواہ سکّ دوست بہ تو منا دلنا بہ جنگ ءَ راست گُشاں مردم! داں کہ چیز دیم ءَ انت بلے سرے گندیں کسے کدر ءِ نہ زانت بلے لہڈیں منجل ءَ کہ دست لگیت نو مردم زانت کہ کجا گارکتگ۔ مردُمے کدر ءَ نزانت بلئے دُور کہ بی مردم نوں زانت کہ منی واستہ چے یے۔ تو منا راست بگُش تو مے لوگ ءَ مُدام کائے ہما وہدہ ءَ من ہمدا باں کائے اِدِا نہ باں چیا گڑا نئیا ئے؟
پری: چمّ ساپ کُت اَنت مسکرا ءِ سرا گُشت: ادا گُشی داں منی لاڑک لوگ ءَ نبی ترا من چیز ندئیاں چو چمشکہ ۔ ۔ ۔
ہماز: سکّ باز پُر ئیں مہریں آواز ئِے ءَ گوں پری بہ گُش مرچی ناں۔
پری: پرچا کہ منا گوں تو مہریں مرچی ءَ چے باریں چُنت سال ساری ہما ایں داں ما مزن بوتگاں ہما وہدہ ءَ تو ہمدا بوتگے پہ وانگ ءَ ڈنّ ءَ نہ شتگے۔ من گُشتگ من تئ دَرور نباں بلئے تئ گوما ہمنچو مہر ئیں منا تئ دیدار گوما زندگی ءَ سرجم ءَ گْوازینت کناں۔
ہماز: تو سکّیں گنوکے ءِ بلئے من نزانتگ۔
پری: ترا ہر سُہب ءَ کہ من چاراں منی روچ سجائیں وشّ گْوازیت من چو بہیشتءَ باں۔ ۔ آ روچا کہ من ترا نگنداں منی روچ ءُ شپ ءِ مانا یکّ اِنت۔ منی نسیب بلکیں تئ گوما ہور نہ اِنت بلئے منی دل داں کسانی گوں تو ہوریں۔۔ من زندگاں بس ہمے دیدارے ہاتر ءَ۔ ۔
ہماز: تو منا یک روچِے ہم نہ گشتگ چیا بزاں؟
پری: یکّے وَ وہد ءَ چِے ساری ہچّ نبیت ءُ دومی تو منا موہ نداتگ کہ گوں تو شرّکین گپے بکناں مُدام زہرکینگی منا چارایتگ۔ من وَ دلجم بوتگاں کہ ترا من دوست نباں ہچّبر من وتی مہر پہ متلب نہ کُتگ کہ لازم تو منا مہر ءِ بدل مہر بدئیئے من بس گوں تو مہر کُتگ تو منی بہ نہ بئے کہ منی سرجمیں مہر پہ تو آں۔
ہماز: اگاں من انوں مہ ماریتں گڑا تو وَ وتارا وتی اندرا چے کُشتگ اَت گنوک منی نام ءَ بوتگ اتئے، چو چیا گنوک ئے تو؟
پری: من ہنچو وَ زانتگ کہ من تئ دَرور نئیاں بلئے دل زانے چونیں چیزے انسان تہا اِنت بلئے انسان ءِ وتی نہ اِیں۔
ہماز: کہ گُشیت تو منی مٹّ ءُ دَرور نئے، منا چے ءَ کمتر ئے زاناں تو؟ منی زندگی ئے بہر ءِ تو دَرور ءَ چے ہم کمے گوستگئے آڑال منی جِن تو منی ارواہ ئے تاھیر ءِ نوں من زاناںمات ءَ راست گُشتگ ات یکّ روچے من وت گُشاں کہ من پری ءَ گوں سانگ کناں۔ ۔ وت ءُ پری دست ماں دست بوتاں وتی سرئِے ڈْکّ داتاں ءُ کندایتے گُشئیگاں دوئیں سدّ سالا رند دوچاراتاں یکّے دومی ءَ انچو چارگ ءُ بچکندگ ءَ اتاں۔ ۔ پری ءُ پری ءُ پروک منی گوما سانگ کنئے ناں؟
پری: گرمیں ساہئِے کشّ ایت: نکرزاں ترا من ندّر باتاں تئ سرا من مُرادی آں ہمے روچانی منی دل ءِ دُنیا انگت ءَ منا جُست ءَ ئے!
ہماز انچو گلءَبال اَت کہ گُشئے بانزُل ئِے رودینتگ ءَ ات 4.5 روچا رند مرچی پہ گَل ءُ بالے آواز دئیگ اَت آئی چمّاں مرچی دْرچک ءُ دار دْرست ناچ کنگ ءَ اتاں سردیں کوش ئےکشّئگ ءَ اَت۔ ۔
ہماز: اماں جان ءُ اماں جان منی دَرور منا رست من پری ءَ گوں سانگ کناں۔ ۔ ۔ مات بچکندایت ءُ گُشت کرباناں تئ سرا تئ ہبر من پیسرا بْرتگ پہ پری ءَ تئ دشتار ئیں نشانگ منّ داتگ ءَ، اتکگاں۔ ۔ ۔
نازینک: بچکندایت آؤ ہاں ترا منی دزگْہارے کدی ءَ تانو گم پر بوت۔؟
ہماز: اناگہ دپ ءَ چے دراتکے: ہما ایں داں ندیستگ!
نازینک: ہاں!!
ہماز: ہچّ تو نوں اَڑالی مکن من انچو بس جُست کُت ترا من وَ وشّاں مئیت ئیں دل چْنڑ۔
نازینک: ھاھاھا منی حیال ءَ دِل چنڑءَ دل چنڑاں چْنڑان ءَ یکے ءِ دل وتی پاداں گوں بُرتگ گوں!!!
بْرات ءُ گْہار ہمے کسّہ اتاں کہ دلساپ اَتک ءُ رست نازینک یکّ چمے وتی برات ئے نیمگ ءَ چارایت کہ چو گُلاب ءِ پُل ءَ سْرپت چو گْشئیگاں سُہب ءِ نودہاں سرا شنزایتگ ءَ۔ ۔ ۔
پری: شُما دوئیں چو بوتے وڑا منا چو چیا چارگ ءَ ئے بزاں؟
ہماز: توپیداک اَتئے منی ھیال ءَ ترا دو پسی کانٹ پرات!
نازینک: بچکندایت، دیریں تو نئے اتکگ ءِ چیا تئ واستہ مردمے ءَ وش نبوتگ۔
پری: باور نہ کن! منا کس وتی مٹّ ءُ دَرور نکنت!
نازینک ءَ دست گپت ءُ لوگ ءِ نیمگ ءَ شُتاں نالوٹی چُشیں گپ مہ کن کسی گپاں دل ءَ مہ کن بیا رؤاں لوگ ءَ، رؤگ ءَ اتاں کہ پری ءَ چکّ جَت ءُ ہماز ءِ نیمگ ءَ چارایت، ہماز ہم چارگ ءَ ات۔ ۔ وہدے کہ پری شُت ہمے گپّ آئی ءِ دل ءَ چو تیزیں کارچے لگیت۔ ساھت ءُ دمان آئی گْوشاں ہمے گپ ءُ پری ءِ آواز آیگ ءَ ات کہ منا کس وتی مٹّ ءُ دَرور نہ کنت۔ ۔ 4.5 روچا داں ہماز ناں سنگتانی کرا روت نہ بان ءَ چے در کئیتیں بس نشتگ، گوں ہمے جیڑیت وت نزانت کہ چیا من جیڑگ ءَ آں۔ ۔ ۔
دروازگ اناگہئی پچّ بیت ءُ یکّے کئیتیں ہماز سرا چست نکنت ءُ نچارایت کئیں آئی دلا گْہاریں۔ ۔
ہماز: نازو چی لوٹئے تو؟
آواز اَتک: من پری آں۔ ۔ نازینک نام گیپت کہ تئ تبیت وش وش نہ ایں گڑا اتکوں ہالے گرگ ءَ چونے تو؟
ہماز: وت بیمار کتگ وت کائے ھال پُرسی ءَ؟
پری: منی ھیال ءَ من ہچّ نہ کُتگ ترا۔ ۔
تو!!! تو منی واب ءُ آرام دْرست بْرتگاں۔
پری: بہ بکش منی چُشیں ارادہ نبوتگ۔
ہماز: پاد اتک ءُ پری ءِ دستے گیپت ءُ وتی نزیک ءَ نندگئے گُشتِے پری نشت کرءَ چارت ئے کہ مرچی ہماز ءِ چمانی تہا وَ دگہ چیزے گندگ ءَ پیداکیں پیش ءَ شیطانی بوتگ پہ من بلے مرچی دنیائِے بدل ایت، مہر گندگ بوگائیں۔
پری: تئ چمّ زاناں سوچنت اَرس دئیگ ءَ انت چیا؟
ہماز: گنوک!
پری: پرچا؟ ڈاکٹر ءَ برو وتی تبیت ءَ وش کن۔
ہماز: اَڑالیں جِن من بیمار نئیاں!
پری: گڑا چونیں ترا مرچی نہ شگانے نہ داوا نہ گپے گُشت منا انچو حاموش ءِ گشئیگاں تئ ھزانگ پُلگ بوتگ!
ہماز: آؤ منی ھزانگ پُلگ بوتگ دزّ وت اتکا بلے کُجام دُز ءَ دُزیءَ چے پد منّیتگ؟
پری:چے متلب تئ؟
ہماز: منی جند برت ترا ہچّ سمّا پر نیست۔ ہمائیں تو زہر کُتگ ءَ شُتگے من نزاناں من کُجاآں من ترا نگنداں ترا پٹّاں ترا چارگ لوٹاں من ہچّبر نزانتگ کہ تو منی دل گوں وت ءَ کُتگ ہِنچو وہدیں۔
پری: منی واستہ وتارا ہنچو پریشان مہ کن من وَ پنڈوکِے آں دپ لوٹوکِے آں جاگہ ئِے تو ءِ من نئیاں من تئ دَرور نئیاں ترا اللّٰه ءَ ہنچو داتا کہ تئ دَرور ءُ تئ لائکیں ترا رسیت۔ ۔ ۔ من تئ دیم ءَ ہچّے نئیاں پہ منا ہنچو مہ جیڑ۔ اِے مہر نہ اِنت بس تئ وہم ءُ ھیالاں چیزے روچ منا ندیستگ تو چمیشکءَ ۔ ۔
ہماز: سَکّیں آڑالے ءِ تو شہپانِے شہماتے گُوش بن آڑال من تئ گوما مسکرا کُت ءَ جنگ کُت ءَ تو مرچی منا گُشئے تو منی لائک نئے زُور وتارا جنائین ءِ نوں۔ ۔
پری: چمّ اَرس آں گوں: جَت کنئے وَ آؤ بجن۔
ہماز: پرُوک منی ارواہ سکّ دوست بہ تو منا دلنا بہ جنگ ءَ راست گُشاں مردم! داں کہ چیز دیم ءَ انت بلے سرے گندیں کسے کدر ءِ نہ زانت بلے لہڈیں منجل ءَ کہ دست لگیت نو مردم زانت کہ کجا گارکتگ۔ مردُمے کدر ءَ نزانت بلئے دُور کہ بی مردم نوں زانت کہ منی واستہ چے یے۔ تو منا راست بگُش تو مے لوگ ءَ مُدام کائے ہما وہدہ ءَ من ہمدا باں کائے اِدِا نہ باں چیا گڑا نئیا ئے؟
پری: چمّ ساپ کُت اَنت مسکرا ءِ سرا گُشت: ادا گُشی داں منی لاڑک لوگ ءَ نبی ترا من چیز ندئیاں چو چمشکہ ۔ ۔ ۔
ہماز: سکّ باز پُر ئیں مہریں آواز ئِے ءَ گوں پری بہ گُش مرچی ناں۔
پری: پرچا کہ منا گوں تو مہریں مرچی ءَ چے باریں چُنت سال ساری ہما ایں داں ما مزن بوتگاں ہما وہدہ ءَ تو ہمدا بوتگے پہ وانگ ءَ ڈنّ ءَ نہ شتگے۔ من گُشتگ من تئ دَرور نباں بلئے تئ گوما ہمنچو مہر ئیں منا تئ دیدار گوما زندگی ءَ سرجم ءَ گْوازینت کناں۔
ہماز: تو سکّیں گنوکے ءِ بلئے من نزانتگ۔
پری: ترا ہر سُہب ءَ کہ من چاراں منی روچ سجائیں وشّ گْوازیت من چو بہیشتءَ باں۔ ۔ آ روچا کہ من ترا نگنداں منی روچ ءُ شپ ءِ مانا یکّ اِنت۔ منی نسیب بلکیں تئ گوما ہور نہ اِنت بلئے منی دل داں کسانی گوں تو ہوریں۔۔ من زندگاں بس ہمے دیدارے ہاتر ءَ۔ ۔
ہماز: تو منا یک روچِے ہم نہ گشتگ چیا بزاں؟
پری: یکّے وَ وہد ءَ چِے ساری ہچّ نبیت ءُ دومی تو منا موہ نداتگ کہ گوں تو شرّکین گپے بکناں مُدام زہرکینگی منا چارایتگ۔ من وَ دلجم بوتگاں کہ ترا من دوست نباں ہچّبر من وتی مہر پہ متلب نہ کُتگ کہ لازم تو منا مہر ءِ بدل مہر بدئیئے من بس گوں تو مہر کُتگ تو منی بہ نہ بئے کہ منی سرجمیں مہر پہ تو آں۔
ہماز: اگاں من انوں مہ ماریتں گڑا تو وَ وتارا وتی اندرا چے کُشتگ اَت گنوک منی نام ءَ بوتگ اتئے، چو چیا گنوک ئے تو؟
پری: من ہنچو وَ زانتگ کہ من تئ دَرور نئیاں بلئے دل زانے چونیں چیزے انسان تہا اِنت بلئے انسان ءِ وتی نہ اِیں۔
ہماز: کہ گُشیت تو منی مٹّ ءُ دَرور نئے، منا چے ءَ کمتر ئے زاناں تو؟ منی زندگی ئے بہر ءِ تو دَرور ءَ چے ہم کمے گوستگئے آڑال منی جِن تو منی ارواہ ئے تاھیر ءِ نوں من زاناںمات ءَ راست گُشتگ ات یکّ روچے من وت گُشاں کہ من پری ءَ گوں سانگ کناں۔ ۔ وت ءُ پری دست ماں دست بوتاں وتی سرئِے ڈْکّ داتاں ءُ کندایتے گُشئیگاں دوئیں سدّ سالا رند دوچاراتاں یکّے دومی ءَ انچو چارگ ءُ بچکندگ ءَ اتاں۔ ۔ پری ءُ پری ءُ پروک منی گوما سانگ کنئے ناں؟
پری: گرمیں ساہئِے کشّ ایت: نکرزاں ترا من ندّر باتاں تئ سرا من مُرادی آں ہمے روچانی منی دل ءِ دُنیا انگت ءَ منا جُست ءَ ئے!
ہماز انچو گلءَبال اَت کہ گُشئے بانزُل ئِے رودینتگ ءَ ات 4.5 روچا رند مرچی پہ گَل ءُ بالے آواز دئیگ اَت آئی چمّاں مرچی دْرچک ءُ دار دْرست ناچ کنگ ءَ اتاں سردیں کوش ئےکشّئگ ءَ اَت۔ ۔
ہماز: اماں جان ءُ اماں جان منی دَرور منا رست من پری ءَ گوں سانگ کناں۔ ۔ ۔ مات بچکندایت ءُ گُشت کرباناں تئ سرا تئ ہبر من پیسرا بْرتگ پہ پری ءَ تئ دشتار ئیں نشانگ منّ داتگ ءَ، اتکگاں۔ ۔ ۔
مہر
چونیں چیزے انسان ءِ دل ئے چون تْرّینت چوں دُشمناں آں دوست کن چوں مارشتاں پاد
کنت۔ ۔
کس نزانت کہ کئی ہمدرور انت
مہر ہمودا بیت کہ گمان مبیت
