بندیں کوٹی ءِ جِنک (ھَشتُمی بھر) – اکیل مراد

بندیں کوٹی ءِ جِنک

ھَشتُمی بھر

اکیل مراد

منی مات، منی مھروان، آئی ءِ بے اوستیں اُمیتانی رند پد، گوں وتی دستیگاں وپس ایت کہ “دو ” ءَ دوتکگ ءُ جوڑ کرتگ اَنت

آ اے وھد ءَ ھارّہ میتگ ءَ جھمنند اِنت آئی ءِ اوست اِنت کہ اسکول ءِ ھیڈ ماسٹریس بوگ ءِ واستا ھژدری اِنت دستیگاں دست ءَ بہ کن اِت،

آئی ءِ مُجتگیں دیم ھمک روچ کہ بند بیتگ ھمے سما بیتگ کہ یکے ءَ مات ءِ سرجمیں مڈی پَچ گپتگ اَنت یا مات ءَ را الکاپیں رِدے لَٹ کَش اِتگ مات ءِ مُجتگیں دیم بس “دو” ءَ شر کرت کتگ اَت “دو “پیکارڈی ءِ جھمنندیں جِنکے کہ تتکگ وتی پیکارڈی ءِ میتگ ءَ چَہ ھمک روچ “دُو” ءِ تروزتکانی لٹ ءِ سر چِست بیتگ چرے لٹ ءُ بیھاراں دُو ءَ وتی بنکی ءِ ھنکین یل کُرتگ ءُ اِد ءَ اتکگ اَت

مات درستیں چیزاں ھما وھد ءَ داں کاربند اِیت کہ ھلاس بہ بنت آئی ءِ ایمان اِنت ھژدری اِنت درست ھلاس بہ بنت کہ اے زلورت اِنت کجام ھم انسان وتی چیزے دور دیگ ءَ پد ھمے بہ مار اِیت کہ من ءَ اے چیز زلورت اِنت ایشی ءَ من چگل دات نہ کن آں

آئی ءِ چمپل سِستگ ءُ ھلاس اَنت پنز اِش تَرکّ اِتگ اَنت روگ ءِ وھد ءَ آئی ءِ پاد پشت کپان اَنت آ باز دردناکیں رنگے ءَ روان کنت آئی ءِ روگ ءِ رنگ ءَ مردم ءِ دل دردناک بیت ،

آئی ءَ وتی مید پشت ءَ کرتگ ءُ چینیانی پیم ءَ پشت ءَ بستگ اَنت آئی ءِ سوب ءَ من ءَ لج کنگ ءَ اِنت آئی ءِ سوب ءَ من ءَ دگ ءِ کَش ءَ اوشتگ ھم لَج کنت،

وھدیکہ آ وتی گاڑی ءَ دگ ءِ کَش ءَ اوشتارین اِیت درستیں مردم آئی ءِ نیمگ ءَ چار اَنت بلے آئی ءَ کَس نگاھاں نہ کپ ایت،

ھِچ بر آئی ءَ کَس گندگ ءَ نہ اِنت آ بند کنگ لوٹ ایت، لٹ دیگ لوٹ اِیت، آ منی نیمگ ءَ چار اِیت ءُ گْوش ایت کہ بیت کنت تو چہ اِد ءَ بہ تَچ ئے شپ بیت یا روچ بس ایوک ءَ ھمے یکیں ھیال، ھیال اے نہ بیت کہ مردم چیزے در بہ بارت، ھیال بس ھمیش اِنت مردم اِد ءَ چَہ در بہ کپ ایت اود ءَ کہ ایش اِنت،

وھدیکہ منی مات دوبر گِندگ ءَ کیت، آ بے اُمیتی ءَ ڈن ءَ درکپ ایت، آئی ءِ چَم منی مردینی کلاہ ءُ چمپلاں کَپ اَنت آ من ءَ جست کنت کہ اے چی اَنت؟
من گْوش آں اے ھِچ نہ اِنت،

آ منی نیمگ ءَ چار اِیت ءُ آئی ءَ اے دوست بنت، آ کند اِیت، آ گْوش ایت اے اینچُک ھراب نہ اِنت،

ترا اے اینچُک بد نہ اِنت اے یک نوکیں پدرائی یے، آ اے جست ءَ نہ کنت کہ اے تو وت زُرتگ اَنت

آ زانت کہ ایشی ءَ وت زُرتگ اَنت آئی ءِ تہ ءَ اینچُک ھِمت ھست ھَنچیں وھدانی سر ءَ کہ ھنچُش من اے وھد ءِ سر ءَ گپ کُرت،

آئی ءِ وتی واھشت ءِ رِد ءَ ھرچی مُچ کُرت کتگ اَت، آئی ءَ مارا ھِچ چیز ءَ تنگدست نہ کتگ من آئی ءَ گْوش آں کہ اے گران نہ اِنت،

ھِچ چُرت مہ جن آ جُست گِرگ ءَ لگ اِیت کہ اے کجا چَہ زُرتگ اَنت ءُ من گْوش آں اے کاتناروڈ ءَ زُرتگ اَنت سک کم نھادی ءَ

آ منی نیمگ ءَ چارگ ءَ لگ اِیت ءُ اوست ءِ سر ءَ جیڑ ایت کہ اے کار جوان اِنت اے چُک ءِ رواج ءُ ایشی ءِ گُدانی گْور ءَ کنگ ، ایوک ءَ اے نہ اِنت کہ اے ملنڈیں رواج ءَ منّگ اِنت

اے کمی ءَ چَہ ھمے سمائی بیت کہ یک جنوزامے ءِ رنگ ءَ اوشتوک اِنت آئی ءِ ترندیں رنگانی گُد چو بے چُک ءُ کار کنوکیں زالے ءِ پیم ءَ اَنت بلکیں آئی ءَ اے رنگ دابیں گُد دوست بوّگ ءَ اَنت

اے مردینی کلاہ ءِ سیادی چَہ نیزگاری ءَ اِنت پرچاکہ اے ھژدری اِنت کہ لوگ ءَ کجام نا کجام پیم ءَ کجام ناِ کجام در ءَ زَر بئیت ءُ زَرانی زلورت اِنت،

آئی ءِ چاریں نیمگاں ھُشکی اِنت کہ ھُشکی، چُک ھم ھُشک ءَ نِشتگ اَنت، آ ھِچ کنگ ءَ نہ اِنت

آ شور ءِ زمین زَرانی واستا زوال، درست ھلاس بیت اَنت پشکپتگیں بس اے کسانکیں جِنکُل اِنت مزن بوگ ءَ اِنت

بیت کنت کہ یک روچے ءَ مزن بہ بیت ءُ اے بہ زانت کہ اے لوگ ءَ کجام رنگ ءَ زَر بیاراں

اے سوب اِنت کہ جِنکُل نہ زانت مات وتی جنکُل ءَ ناچیانی گُداں گور ءَ دنت ءُ ڈن ءَ ترین ایت

ھمے سوب اِنت کہ جِنکُل ءَ اے وَڑ ءُ پیم دربرتگ اَت مھلوک وتی نگاھاں منی نیمگ ءَ بہ کنت،

آ ایشی ءِ مَٹ ءَ زَرانی نیمگ ءَ واھِشت دار اِیت مات اے ھیال ءِ سر ءَ بچکند اِیت،

مات آئی ءَ نہ دار اِیت کہ وھدیکہ آ زَر ءِ آرگ ءِ جھد ءَ کنت

جِنکُل گْوش ایت کہ من آئی ءَ پنچ سد” پیا ستر” پرانسیسی زَر ” واتر پرانس ءِ روگ ءِ واستا لوٹ اِتگ،

مات پسو دنت کہ شریں کارے تو شر کُرتگ مارا ھمینچُک لوٹ ایت کہ پیرس ءِ نندگ ءِ واستا ءُ آ گْوش ایت کہ پنچ سد پیا ستر، ءَ مئے گرزان بیت،

جِنکُل زانت کہ آ ھرچی کنگ اِنت وت مات ءَ لوٹ اِتگ کہ آئی ءِ چُک بہ کنت اگاں ایشی ءِ تہ ءَ ھِمت ھست ……………. اگاں ایشی ءَ اِینکس توامندی ھست، اگاں اے ھیال ءِ درد ھمک روچ اود ءَ نئیت ءُ چُشکہ آئی ءَ آجِز ئِے نہ کرتگ اَت،

اے کتابانی تہ ءَ من کسانی ءِ وھد ءِ بابت ءَ نبشتگ کرتگ، اینکس من ءَ یات نہ بوگ ءَ اِنت من چی ءِ گْوشگ ءَ وت ءَ پھریز اِتگ ءُ من چی گْوشتگ، منی ھیال اِنت کہ من مات ءِ واستا مئے مھروانی ءِ بابت ءَ نبشتگ کرتگ،

کِسہ روان اِنت سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ ـ