بندیں کوٹی ءِ جِنک (شَشمی بھر) – اکیل مراد

بندیں کوٹی ءِ جِنک

(شَشمی بھر)

اکیل مراد

سائیگون ءِ پیچ ءُ تابیں دمکاں تَرّوکیں ڈولڈاریں جِنک دمکانی دپاں اوشتوکیں ندارگ چاروکیں مردین کہ آیانی چَم ھمک شَوکیں ندارگانی چارگ ءَ راھیگ اِت اَنت ،من اے وڑ ءَ ھم کُت کن آں، اے وڑی ءَ من بہ زان آں من دل پھکیں مردمے آں، اگاں منی برات ءِ ھون منی کَش ءُ گوراں شیپ گران اَنت ءُ مرگ ءَ بس یکے ءِ دست ھوار اِنت.

منی مات !
من دل پھکی ءِ لبز ءَ کارمرز کنگ ءَ آں کہ منی مات ءَ انچُش کہ منی کَش ءُ گوراں کارمرز کُتگ ءُ آئی ءَ اے لبز وتی درستیں چکانی گور ءَ ھم کُرتگ ءُ نی من شیوار بیتگ آں کہ نی من کم ءُ گیش ھم زان آں ، من زاناں ایشی ءَ کہ ناں کہ اے گُد اِنت زالاں کم ءُ گیش شر رنگ کنت، ناں کہ اے سِنگارگ ءُ ناں کہ کریمانی گران نھادی ءُ ناں کہ سینگارگ ءِ ازباب، ناں کہ درچکانی تاک، ناں کہ اِشانی نھاد، من زان آں کہ جیڑہ دگرے! ءُ من اے نہ زان آں کہ جیڑہ چی اِنت، من بس ھمے زان آں کہ جیڑہ آ نہ اِنت کہ آئی ءَ زال سرپد بنت.
من سائیگون ءِ دمک ءُ دراں زالاں گِنداں ءُ ڈیھ ءِ تہ ءِ ءُ دگہ جاھانیگاں ھم گِنداں چہ ایشاں باز ڈولڈار تِر اَنت ءُ یکدم سھر رنگاں اد ءَ زال وتی شرنگی ءَ باز پھریز اَنت ءُ گیشتر ڈیھ ءِ تہ ءِ دمگاں زال دست ءَ آپ ءَ نہ کن اَنت ءُ آ بس وت ءَ پھریز اَنت، آ وت ءَ ڈائسپوریانی واستا پھریز اَنت، آشِکانی واستا اٹلی ءَ چُٹیانی گوازینگ ءِ واستا ھمک سَے سال ءَ پد شش شش ماہ ءِ چُٹیاں نی گڑا آ گپ کُرت کن اَنت کہ اِد ءِ جاورھال چی اَنت ، آ اد ءِ ڈولداریں میتگانی زندگی ءِ بارو ءَ اد ءِ دُرستیں چیزانی جاڑیگی ءِ بارو ءَ، اِد ءِ نوکرانی بارو ءَ چینکس ڈولدار اَنت.

اد ءِ سبزاوگیں زمین ءِ بارو ءَ اد ءِ دودمانانی بارو ءَ اے اسپیت رنگیں ماڑیانی بارو ءَ انچُش یلو اَنت کہ انسان سبکی ءَ اے ماڑیانی تہ ءَ دور کُت کنت ءُ وتی ھوس ءِ ھلاھوش ءَ پروشت کنت.

دور ءُ دراج یک رِد ءَ بستگیں ماڑیانی تہ ءَ سرکاری آپسر نندوک اَنت ،اے جِنک ودار کن اَنت باریں کدی اے ماڑیاں چہ یکے درکیت ءُ مئے نیمگ ءَ کیت، بلے آ بے مکسد ءَ جتا ءُ ڈولداریں گُد گور ءَ کن اَنت ءُ وت ءَ چار اَنت.

اے ماڑیانی چیر ءَ آ وت ءَ وت پد ءَ ھم چار اَنت آ سرپد بنت کہ ما یک رومان زندگی یے گوازینگ ءَ ایں ءُ اشانی گور ءَ پیسر ءَ چہ دراج دراجیں الماری اَنت کہ آ پیسر ءَ گُد ءَ چَہ پُر اَنت ءُ آیانی سر ءِ ھوش ھچ وڑ ءَ کار نہ کنت کہ ما اِشاں چے بہ کن ایں؟ گُد آیاں بازیں وھدانی گوازینگ ءَ پد مُچ کُرتگ اَنت ءُ ودارانی روچاں چَم ھوشینتگ اَنت کہ دست ھوشینتگ اَنت.
اشانی تہ ءَ لھتے جِنک گنوک بیت، لھتے یل کنگ بیت کجام ھم نوکری یے کنت ءُ وتی دپ ءَ بند کنت ءُ نند ایت، یل کرتگیں لبز آیاں سوچناک کنت ءُ ھما شھمات جنوکیں مرد کہ اے لبز ءَ کارمرز ایت ءُ آیاں یل کنت ، اشانی تہ ءَ لھتے وت کُشی کنت.

منی زانگ ءَ زالانی ھیالانی تہ ءَ چی بیتگ منی ھیال ءِ زانتے کہ اے یک رد کپتگیں ردی یے بیتگ ءُ واھشتانی سرجم کنگ ءَ ھچ وڑیں ھژدری یے نہ بیت کہ آ یا ھما زال ءَ بیت چُشکہ آ اے واھشت ءَ سریچ بیت اوپار کُرت نہ کنت، یا پد ءَ آ دومیگ ءِ بیت نہ کنت، یا آ پیسر ءَ یکے چماں بیت یا ھچبر چمانی تہ ءَ نہ بیت.
زندگی تھنا وپت ءُ وابے نہ اِنت کہ آ جِنک اے چیز ءَ جیڑ اِیت کہ من زندگی ءَ تھنا واب ءَ بہ گوازیناں یا آ بچک اے چیز ءَ جیڑ ایت کہ من زندگی ءَ بس وپت ءُ واب ءَ بہ گوازیناں یا شپ ءَ بس ھما لوٹانی پد ءَ جِنک ءَ بگل ءَ بہ کن آں داں پَنچ ادار ءَ پد وتی دیم ءَ بہ تریناں ءُ جِنک ءَ داں نیم کلاک ءَ وت ءَ گِستا بہ کن آں، اے وَ زندگی ءِ رنگے نہ اِنت کہ تھنا وتی اوست ءَ پروش ءُ چہ آئی ءَ پد ھِچ.

منی نزیکیں دزگھاراں بس ایوک ءَ ایلین لاگونل بیتگ کہ ردکاری کانوداں رک اِتگ آ کسانی ءَ چہ ھمے ردکاریاں جتا بیتگ.
بازیں وھداں منی گور ءَ شریں گُد پہ گور ءَ کنگ ءَ نہ بیتگ منی گُد چُش یک دروشمے ءَ گونی ءِ رنگ ءَ بیتگ اَنت، منی مات ءِ کوھنیں گُد بیتگ اَنت کہ من گور ءَ کُرتگ اَنت ءُ ایشی ءَ چَہ ابید منی مات ءَ “دُو ” نامیں جِنکے ءِ گور ءَ دوچائینتگ اَنت مئے لوگ ءَ ایر بیتگ اَنت “دو “ھمک وھد ءَ منی مات ءِ گور ءَ نندوک بیتگ.
ھما وھد ءَ کہ پرانس ءَ واتری بیتگ ھما وھد ءَ منی مستریں برات ءَ سادک ءَ سرکاری لوگے ءَ آئی ءِ سر ءَ وتی ھوس ءِ ھلاھوش ءِ پروشگ ءَ زورانسری کرتگ اَت ،ھما وھد ءَ کہ آئی ءِ پکار بند بیتگ اَت.

“دو ” ءِ رودینوک زانت بروکیں زالانی دست ءَ بیتگ انچیں یک چاگردے ءَ “دو ” ءَ وتی چَم پَچ کرتگ اَنت کہ زانت ءَ بلد بیتگ اَنت ءُ پَرے ھاتر ءَ “دو ” ءَ کڑائی دوچ ھم زانتگ، آئی ءَ تنکیں گُد جوڑ کرتگ کہ آئی ءَ اے تنکیں گد انچش کہ دستانی سر ءَ شوک ءُ ڈولدار کرتگ اَنت.
“دو ” ءَ انچُش جوڑینتگ اَنت انچُش کہ یک زمانگے دودمان ئِے زندگ کرتگ.
مدام چو بارگیں سِچین ءِ سر ءَ پرچاکہ آ سک ءَ جوان ءُ جوانکارے بیتگ منی مات ءَ آئی ءَ چَہ مئے واستا چادر جوڑ کنائینتگ ءُ مات ءَ منی واستا “دو ” ءِ گور ءَ چَہ تنکیں گرماگی گُد جوڑ کنائینتگ، انچُش تنکّ ءُ تَنکّ بیتگ اَنت کہ منی جسم ءِ بالاد ھم زاھِر بیتگ.
آ دراج بیتگ اَنت داں پادانی پِنچ ءِ نزیک ءَ گون بیتگ اَنت، آ وھد ءَ اے یک رواجے بیتگ نی اے رواج ھلاس اِنت.
ھروھد ءَ چُکاں دراجیں پَشک گور ءَ بیتگ چو دراجیں رِدے ءَ رِد بیتگ اَنت ءُ کالودین کالر نکش ءُ نگاریں جیگ یا آئی ءِ کَش ءُ کِراں دراج دراجیں پَٹی ،رواجی رنگ ءَ دوچ گندگ ءَ بیتگ اَنت، من اے گداں بِلٹ مان لگوشتگ ءُ گونی ءِ پیم ءَ گور ءَ لگوشتگ اَنت ءُ چریشی ءَ مردم ءِ چھرگ سرجم ءَ مٹ بیتگ ءُ اجب رنگے ءَ جوڑ بیتگ.

اُمر پانزدہ سال ءُ شَش ماہ بیتگ سرین بارگ بارگ بیتگ، دلبند انگت ءَ کسانُکیں چُکے ءِ پیم ءَ اَت ءُ سینگارگ کمے کمے گلابی ءُ سھر رنگے ءِ داب ءَ پد ءَ آ گُد کہ مردماں زور کندگ ءَ لاچار کت اَنت،بَلے کسے ءَ ھم دیتگ اَنت کس ءَ کندگ نیاتکگ من سرپد بیتگاں من ءَ درستیں ھستی ھست اَنت ءُ انگت ءَ کسے ءَ دست نہ جتگ اَنت ءُ من ءَ آ چماں گندگ ءَ آتکگ اَنت ءُ انگت ءَ ھما داب ءَ گِندگ ءَ آیگ ءَ اَنت.

من نبشتگ کنگ لوٹ آں من پیسر ءَ وتی مات ءَ را گُشتگ اَت کہ من ھرچی کہ لوٹ آں آ ایش اِنت بس نبشتگ کنگ لوٹ آں ءُ اولی رند ءَ آئی ءَ ھِچ وڑیں پسو ندات ءُ پد ءَ آئی ءَ جست کرتگ کہ چی نبشتگ کنگ لوٹ ئے؟

من گوشتگ اَت کہ کتاب، ناول، آئی ءَ ترندی ءَ گوشتگ اَت کہ ریازی ءِ ڈگری ءِ سرجم کنگ ءَ پد اگاں تو بہ لوٹ ئے گڑا نبشتگ کرت کن ئے.

من گْوشت”من چہ آئی ءَ ھچ وڑیں سیادی نہ داراں، آ ایشی ءِ بگیر اِنت اے کار ءَ زر ءُ مال نیست، اے ھچ وڑیں کارے نہ اِنت اے یک ملنڈے”.

چریشاں پد آئی ءَ گْوشت کہ” تو انگت ءَ یک چُکے ءِ ھیال ءِ سر ءَ ئے.

ماھوت کلاہ سر ءَ کنوکیں جِنک کور ءِ لمب ءَ روچ ءِ رژن ءَ گوں اوشتوک اَت، آپ اَت ءُ اے نیام ءَ سرپچیں آسمان ءِ چیر ءَ یک نیمگے ءَ آئی ءَ کرودے ءَ تِکہ داتگ اَت.

کِسہ روان اِنت سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ ـ